مقايسه اثربخشي درمان شناختي-رفتاري و طرح واره درماني هيجاني بر نوروزگرايي و نگرش‌هاي ناكارآمد در زنان و مردان مبتلا به بيماري قلبي-عروقي

هدف: اين مطالعه به منظور مقايسه اثربخشي درمان شناختي-رفتاري و طرحواره درماني هيجاني بر نوروزگرايي، نگرش‌هاي ناكارآمد و سبك زندگي بيماران قلبي-عروقي انجام شده است. روش‌ پژوهش: در اين مطالعه شبه آزمايشي با طرح پيش آزمون-پس آزمون و پيگيري با گروه گواه، نمونه‌ها شامل 45 نفر از بيماران قلبي-عروقي بيمارستان‌هاي دولتي شهرستان بابل بوده، نمونه ها به سه گروه 15 نفره گروه درمان شناختي رفتاري، گروه طرحواره درماني هيجاني و گروه گواه تقسيم شدند. پروتكل درمان شناختي رفتاري رايت، بسكو و تيز (2006) در 8 جلسه 2 ساعته و طرحواره درماني هيجاني ليهي و همكاران (2014) طي 12 جلسه هفتگي 2 ساعته اجرا شده و شركت‌كنندگان با پرسشنامه‌هاي نوروزگرايي نئو فرم كوتاه كوستا و مك كري (1985) و نگرش‌هاي ناكارآمد وايزمن و بك (1978) ارزيابي و مورد مقايسه قرار گرفتند. جهت تجزيه و تحليل داده‌ها از روش تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر و نرم‌افزار SPSS.22 استفاده شد. يافته‌ها: يافته‌ها نشان داد اثربخشي درمان شناختي-رفتاري بر نوروزگرايي بيماران، بيشتر از طرحواره درماني هيجاني بوده ((P 0/001 ,F=78/35)، اثربخشي طرح واره درماني هيجاني بر نگرش‌هاي ناكارآمد، بيش تر از درمان شناختي-رفتاري بوده است (P 0/001 ,F=34/89). نتيجه‌گيري: نتايج مطالعه نشان داد كه درمان شناختي-رفتاري و طرح واره درماني هيجاني مي‌تواند يك مداخله اثربخش در كاهش نوروزگرايي و نگرش‌هاي ناكارآمد در بيماران قلبي-عروقي باشد.