مقايسه اثربخشي درمان شناختي - رفتاري و درمان متمركز بر شفقت درماني بر تاب‌آوري زنان در شرف طلاق

هدف: اين پژوهش، با هدف تعيين اثربخشي درمان شناختي–رفتاري و درمان متمركز بر شفقت درماني بر تاب‌آوري زنان در شرف طلاق مراجعه كننده به مراكز اورژانس اجتماعي شهر تهران انجام شد. روش پژوهش: اين پژوهش كاربردي از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون-پس آزمون با گروه گواه و پيگيري سه ماهه بود. روش نمونه گيري هدفمند و تصادفي از جامعه آماري ، كليه زنان در شرف طلاق مراجعه كننده به مراكز اورژانس اجتماعي شهر تهران در بهار و تابستان 1400 بود كه 45 زن در دو گروه 15 نفري آزمايش و گروه 15 نفري گواه گمارده شدند. درمان متمركز بر شفقت براساس پروتكل درماني گيلبرت و نف (2007) و برنامه جلسات درمان شناختي رفتاري براساس پروتكل درماني ويلدرموت (2008) در طي 8 جلسه 90 دقيقه‌اي اجرا شد. گروه گواه درماني نداشت. ابزار پژوهش پرسشنامه تاب‌آوري كانر و ديويدسون (1983) بود. داده ها با آزمون آماري تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر و نرم افزار SPSS-26 تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج پژوهش نشان داد درمان شناختي-رفتاري و درمان متمركز بر شفقت درماني بر افزايش تاب‌آوري (P=0/005 ,F77/93) زنان در شرف طلاق موثر بود. همچنين اثربخشي درمان متمركز بر شفقت نسبت به درمان شناختيرفتاري ماندگارتر است. نتيجه گيري: مي‌توان نتيجه گرفت هر دو درمان شناختيرفتاري و درمان متمركز بر شفقت درماني بر افزايش تاب‌آوري زنان در شرف طلاق موثر بود و مي‌توان از هر دو رويكرد جهت بهبود تاب‌آوري زنان در شرف طلاق استفاده كرد.