برنامه ريزي شهري درمانگر استرس (نمونه مطالعاتي: ناحيه 8 منطقه 1 شهرداري تهران)

استرس شهري يكي از مهم‌ترين عوامل افزايش اختلالات رواني در شهرهاست. به همين دليل لازم است برنامه ريزان و طراحان شهري در برنامه‌ها و طرح‌هاي خود استرس شهري را به عنوان اصلي مهم در نظر داشته و از اقداماتي كه به اين آشفتگي ذهني دامن مي‌زند، بپرهيزند. ساكنين شهر تهران و به خصوص ناحيه 8 منطقه 1 بر اساس نظر متخصصان در معرض استرس شهري بالايي قرار دارد. به همين منظور اين پژوهش با هدف تدوين برنامه ريزي شهري درمانگر استرس در اين ناحيه انجام شده است. روش تحقيق در اين پژوهش توصيفي-تبييني بوده و برمبناي هدف از جمله تحقيقات كاربردي محسوب مي‌شود. براي جمع آوري اطلاعات از روش‌هاي كمي-كيفي و براي تحليل آنها از روش تحليل عاملي استفاده شده است. يافته‌هاي پژوهش حاكي از آن است كه عوامل استرس ناشي از نظام دسترسي، وضعيت اجتماعي و اقتصادي ضعيف، امنيت پايين، عدم انسجام و حمايت اجتماعي، تمايز و انزواي اجتماعي، تاب آور نبودن محيط شهري، عدم سرزندگي محيط، احساسات منفي ساكنان، تبعيض و جابه جايي اجتماعي، استرس ناشي از تراكم، احساس هويتمندي و تعلق پايين مهم‌ترين عوامل استرس‌زا محدوده مورد مطالعه مي‌باشند. در نتيجه برنامه ريزي شهري با درنظر گرفتن اين عوامل به عنوان اهداف خرد مي‌تواند استرس شهري را درمحدوده مورد مطالعه تا حد بسياري كاهش دهد.