شناسايي عوامل مؤثر در بكارگيري شواهد پزشكي در طبابت باليني: مطالعه كيفي در بخش اورژانس

مقدمه: با استفاده از پزشكي مبتني بر شواهد مي توان كيفيت عملكرد باليني پزشكان را افزايش داد. اين مطالعه كيفي با هدف شناسايي عوامل مؤثر در بكارگيري شواهد نوين و معتبر توسط دستياران طب اورژانس در بيمارستان هاي رسول اكرم و شهداي هفتم تير در تهران انجام شد.روش بررسي: نوع مطالعه تحليل محتواي قراردادي با رويكرد استقرايي بود كه در دو بيمارستان شهر تهران در سال 1396 انجام شد. نمونه گيري از نوع هدفمند بود. داده ها طي 18 مصاحبه عميق فردي جمع آوري شد و با استفاده از تحليل محتواي استقرايي، مقوله ها و گويه هاي عوامل مؤثر در بكارگيري شواهد جديد توسط دستياران استخراج شدند.نتايج: مشاركت كنندگان با شواهد پزشكي بوسيله مطالعه كتاب، شركت در كارگاه‌هاي آموزشي، كلاس هاي اساتيد، شركت در كنفرانس ها و يا از طريق يكي از دوستان آشنا شده بودند. مشوق هاي پزشكي مبتني بر شواهد شامل؛ سودمند براي پزشك، سودمند براي بيمار، مشوق هاي علمي، مشوق هاي محيطي-فرهنگي، مشوق هاي اخلاقي، دسته بندي شدند. عوامل بازدارنده در استفاده از شواهد شامل؛ عوامل بازدارنده براي پزشك، عوامل بازدارنده براي بيمار، بازدارنده هاي محيطي- فرهنگي، بازدارنده هاي اجتماعي بود.نتيجه‌گيري: يافته ها نشان داد موانع ساختاري و فردي از موانع مؤثر در بكارگيري پزشكي مبتني بر شواهد در بين دستياران طب اورژانس است كه موانع ساختاري؛ نبود منابع لازم، محيط كاري نامناسب، وخامت حال بيماران، حجم زياد كار و عدم دسترسي مناسب بود و در موانع فردي نيز شخصيت پزشك، دانش و تجارب قبلي پزشكان، نگرش و ديدگاه ها و مشكلات مالي پزشكان تأثيرگذار بود.