نقد اقتباس روايت قرآني طوفان نوح از متون پيشيني

در پيوستار تاريخ اسلام ادعاي برگرفتگي روايت‌هاي قرآني از متون پيشيني در سنت‌هاي ناهمسان با شيوه‌هاي هم‌بسته به زمانه با خواستمان بي‌هويت نماياندن آموزه‌ها و گزاره‌هاي قرآن كريم  نمايشگري شد. قرآن كريم و باورمندان ديني نيز با شيوه‌هاي گوناگون در پيوند با گونه روش ادعايي اقتباس در پي پاسخ بودند. با گستره دانش‌ها و تئوري‌ها در دوران مدرن، و فرافكني آن در نظريه‌هاي فلسفي و ديني شيوه ادعايي برگرفتگي قرآن با ريختار سازوارانه با سامانه روشي دانش‌ها جاي گرفت. در اين پيش دانسته رويارويي با انگاره برگرفتگي آموزه‌هاي وحياني نيز در تناسب با روش پردازش رقيب ضروري مي‌نمايد. سامانه روشي اين پژوهش بر بنياد متني، با نگره روايت طوفان كه آن را به‌مثابه متن پنداشته و با روي‌آوردهاي همسان با آن بسان رهيافت هرمنوتيكي، بينامتني و روايت‌شناسي در پي نقد گفتمان برگرفتگي و موجه‌سازي آن در خودايستايي (استقلال) و منحصربه‌فردبودن روايت طوفان نوح در قرآن از جهت اصالت روايي است. از يافته‌هاي پژوهش حاضر اين است كه هرچند كهن‌روايت طوفان داراي عناصر تكرارشونده در همه روايت‌هاي اساطيري و نيمه‌اساطيري است؛ اما در گفتمان قرآن كريم به دليل بهره‌مندي از عناصر زباني و فرازباني ويژه در سايه‌سار توحيد و معاد، آن را نسبت با گونه‌هاي روايتي ديگر ناهمسان و مستقل كرده است.