تدوين مدل ساختاري سازگاري پس از طلاق بر اساس عوامل اجتماعي و عوامل روانشناختي در زنان مطلقه شهر شيراز

زمينه و هدف : طلاق براي اغلب زنان گسستگي عاطفي و فشارهاي رواني به همراه دارد،كه نيازمند بيشترين تغيير براي سازگاري مجدد در اين افرادمي باشد. لذا هدف از اين پژوهش تعيين و تدوين مدل ساختاري سازگاري پس از طلاق بر اساس عوامل اجتماعي و  روانشناختي در زنان مطلقه شهر شيراز بود. روش بررسي : يك مطالعه توصيفي از نوع همبستگي مي‌باشد كه در سال 1398 در شهر شيراز انجام شد. جامعه آماري مطالعه شامل كليه زنان مطلقه بود كه حداقل دو سال از طلاق آن ها گذشته و ازدواج مجددي نداشتند. 416 نمونه كه به شيوۀ نمونه‏گيري در دسترس، از ميان پانزده كلينيك روان‌شناسي تحت نظر بهزيستي و دادگاه خانواده انتخاب شدند و از طريق پرسشنامه‌هاي سازگاري پس از طلاق فيشر، پرسشنامه حمايت اجتماعي ادراك شده چند بعدي، پرسشنامه سازگاري اجتماعي بل، پرسشنامه سبك دلبستگي بزرگسالان، پرسشنامه پنج عاملي شخصيتي نئو فرم كوتاه و پرسشنامه راهبردهاي تنظيم‏ شناختي هيجان  مورد ارزيابي قرار گرفتند. داده‏هاي جمع‌آوري شده با استفاده از آزمون‌هاي آماري همبستگي پيرسون، رگرسيون چندگانه و فيشر تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج نشان داد متغيرهاي حمايت ادراك شده، سبك‌هاي دلبستگي و ويژگي‌هاي شخصيت از طريق متغيرهاي تنظيم شناختي هيجان و سازگاري اجتماعي تأثير معني‌داري بر روي سازگاري پس از طلاق داشتند(0.05 p). .تنظيم هيجان سازش نايافته بر سازگاري پس از طلاق، تأثير منفي و معني‌دار دارد(0.05 p). متغير تنظيم هيجان سازش يافته نيز به صورت مستقيم و به طور غيرمستقيم هم از طريق سازگاري اجتماعي بر سازگاري پس از طلاق تأثير مثبت و معني‌داري دارد(0.05 p) در نهايت متغير سازگاري اجتماعي بر سازگاري پس از طلاق تأثير مثبت و معني‌داري دارد(0.05 p). سازگاري اجتماعي قوي‌ترين پيش‌بين سازگاري پس از طلاق (0.63) و پس از آن ويژگي‌هاي شخصيت(0.59)بود. سبك دلبستگي ايمن از طريق تنظيم هيجان سازش يافته بر سازگاري پس از طلاق بيشترين تأثير را داشت(0.26) بود. هم‌چنين ويژگي شخصيتي روان رنجوري از طريق تنظيم هيجان سازش يافته بر سازگاري پس از طلاق بيشترين تأثير را داشت كه(52/-) بود. حمايت دوستان از طريق سازگاري اجتماعي بر سازگاري پس از طلاق بيشترين تأثير را داشت(0.43). راهبرد برنامه‌ريزي از طريق سازگاري اجتماعي بر سازگاري پس از طلاق بيشترين تأثير را داشت(34 /0). متغيرهاي ذكر شده در مجموع 65 درصد از واريانس سازگاري پس از طلاق را تبيين مي‌كنند. نتيجه‌گيري: مدل ساختاري نشان داد برخي از عوامل اجتماعي و روانشناختي قادر به پيش‌بيني سازگاري پس از طلاق مي‌باشند و نتايج اين پژوهش مي‌تواند براي كلينيك‌هاي مشاوره، روانشناسي و ديگر نهادهايي كه مسئوليت سلامت جامعه را بر عهده دارند، مورد مطالعه و مثمر ثمر واقع شود.