تنوع و ساختار جمعيت قارچ‌هاي اكتوميكوريز در رويشگاه جنگلي ترافل سياه تابستانه (.Tuber aestivum Vittad)

كشت ترافل سياه تابستانه، Tuber aestivum را مي‌توان از فعاليت‌هاي جديد كشاورزي دانست كه به‌ويژه براي اقتصاد روستايي سودمندتر از كشاورزي متعارف است و در كنار آن احياي جنگل‌ها و همچنين پايداري كاربري اراضي را ترويج مي‌دهد. براساس نمونه‌هايي از فرانسه، ايتاليا، مجارستان و اسپانيا، كشت ترافل توسعۀ اقتصادي و اجتماعي جوامع كوچك و روستايي را القا مي‌كند. ازآنجا كه متأسفانه سنت ايجاد باغ‌هاي ترافل در ايران وجود ندارد، دانش ما دربارۀ عوامل محيطي القاكنندۀ تشكيل اندام‌هاي بارده T. aestivum محدود است. از زمان تأسيس اولين مزارع قارچ ترافل در جهان، پژوهش‌هاي متعددي براي ارتقاي بهره‌وري و پايداري آنها انجام گرفته است. موفقيت در تداوم كشت قارچ‌هاي ترافل به‌طور مشخص به وضعيت ميكوريزايي درختان ميزبان در طول سال‌ها، از نهال‌هاي تلقيح‌شده تا درختان توليدكنندۀ ترافل بستگي دارد. بنابراين پايش وضعيت قارچ‌هاي اكتوميكوريز در رويشگاه‌هاي طبيعي قارچ‌هاي ترافل و افزايش دانش در مورد جوامع اكتوميكوريزايي گونه‌هاي ميزبان T. aestivum براي اطمينان از توليد موفق ترافل سياه تابستانه در باغ‌هاي ترافل بسيار مهم است. در اين تحقيق حضور اكتوميكوريز T. aestivum روي ريشۀ بلوط بلندمازو (Quercus castaneifolia) و فراواني آن در رويشگاه‌هاي طبيعي قارچ‌هاي ترافل در سه سايت منتخب واقع در استان گلستان بررسي شد و تنوع و ساختار ديگر قارچ‌هاي اكتوميكوريز همراه آن ارزيابي شد. در انتخاب سايت‌ها تفاوت در حدود ارتفاعي، جهت جغرافيايي غالب و گياهان موجود در مناطق در نظر گرفته شد. نتايج تحقيق نشان داد كه اگرچه تركيب گونه‌ها بيش از 50 درصد ميان سايت‌ها مشابه بود، اما تعداد، تنوع و غناي گونه‌هاي قارچي در ميان سايت‌هاي با پوشش گياهي مختلف با سايت يكنواخت و داراي فقط يك ميزبان (بلوط) متفاوت بود.