مقايسه اثر 8 هفته تمرين‌درماني در خشكي و آب درماني بر فعاليت‌هاي عملكردي زنان سالمند مبتلا به استئوآرتريت زانو

اهداف استئوآرتريت زانو يكي از شايع‌ترين مشكلات عضلاتي-‌اسكلتي در سالمندان است. ﺩﺭﺩ، خشكي، ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﺑﻪ ﻟﻤﺲ، كاهش قدرت عضلاني و دامنه حركتي مفاصل، اختلال در حس عمقي و تعادل منجر به تضعيف ﻋﻤﻠﮑﺮﺩ ﺟﺴﻤﺎني مي‌شود و فرد را در اجراي فعاليت‌هاي عملكردي ناتوان مي‌سازد. بنابراين استفاده از راهكارهايي براي كنترل و كاهش عوارض ناشي از بيماري و بهبود در اجراي فعاليت‌هاي عملكردي روزانه آنان ضروري است. اين پژوهش با هدف مقايسه تأثير تمرين درماني در خشكي و آب درماني بر فعاليت‌هاي عملكردي زنان سالمند مبتلا به استئوآرتريت زانو انجام شد. مواد و روش ها تعداد 54 زن بيمار 60 سال به بالا مبتلا به استئوآرتريت زانو (قد: 5/53±159/96، وزن: 9/50±76/93) به‌صورت دردسترس انتخاب و به‌صورت تصادفي جفت‌شده در دو گروه آب‌درماني و تمرين‌درماني در خشكي به‌مدت 8 هفته تمرين كردند. به منظور ارزيابي فعاليت‌هاي عملكردي بيماران، از آزمون‌هاي  برخاستن ‌و‌ رفتن، 30 ثانيه نشست‌وبرخاست از روي صندلي، 40 متر پياده‌روي سريع، بالا رفتن از پله و 6 دقيقه راه رفتن استفاده شد. جهت تحليل داده‌ها از نرم‌افزار SPSS نسخه 26 و تحليل واريانس براي اندازه‌هاي تكرارشده استفاده شد.  يافته ها نتايج نشان داد هر دو روش تمرين‌درماني در خشكي و آب درماني موجب تغييرات درون‌گروهي در آزمون‌هاي عملكردي شده است (0/05≥P)، اما اختلاف بين دو گروه معنادار نيست (0/05≤P) كه اين نشان‌دهنده تأثير يكسان روش‌هاي استفاده‌شده در پژوهش است. نتيجه گيري تمرين‌درماني در خشكي به اندازه آب‌درماني بر نتايج آزمون‌هاي برخاستن ‌و رفتن، 30 ثانيه نشست‌وبرخاست از روي صندلي، 40 متر پياده‌روي سريع، بالا رفتن از پله و 6 دقيقه راه رفتن و درنتيجه بر فعاليت‌هاي عملكردي بيماران مؤثر بوده است. بنابراين مي‌توان هريك از اين دو روش را باتوجه‌به شرايط بيمار تجويز كرد.