بررسي رابطه جنبه‌هاي فردي توانمندسازي با سلامت عمومي در سالمندان مراجعه‌كننده به سراهاي محله شهر تهران از سال ۱۳۹۸ تا ۱۳۹۹

اهداف: باتوجه‌به رشد سريع جمعيت سالمندان ضرورت توجه به اين گروه٬ بيش‌از‌پيش آشكار مي‌شود. توانمندسازي در سلامت عمومي سالمندان نقش مهمي دارد. خودكارآمدي، عزت‌نفس و خودكنترلي نيز از عوامل اصلي مؤثر در توانمندسازي هستند. هدف اين مطالعه٬ تعيين رابطه عوامل فردي توانمندسازي با سلامت عمومي در سالمندان مراجعه‌كننده به سراهاي محله شهر تهران در سال 1398 تا ۱۳۹۹ است.  مواد و روش ها: در اين مطالعه مقطعي كه از نوع توصيفي‌تحليلي است، 320 نفر از زنان و مردان سالمند بالاي 60 سال به ‌روش نمونه‌گيري خوشه‌اي انتخاب شدند. جهت گردآوري داده‌ها از پرسش‌نامه 2 بخشي شامل مشخصات فردي و پرسش‌نامه‌هاي استاندارد سلامت عمومي، خودكارآمدي عمومي٬ عزت‌نفس روزنبرگ و خودكنترلي كوتاه تانجي استفاده شد. داده‌ها در نرم‌افزار SPSS نسخه 22 و با استفاده از شاخص‌هاي آماري مركزي و پراكندگي توصيف و نيز با استفاده از آزمون‌هاي آماري كاي دو و ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون خطي و آناليز واريانس يك‌طرفه تجزيه‌وتحليل شد. يافته ها: ميانگين و انحراف‌معيار سني سالمندان 8/3±‌68/42 و سلامت عمومي 13‌/4±21/95 بود. بين سلامت عمومي، خودكارآمدي عمومي، عزت‌نفس و خودكنترلي٬ همبستگي معنادار منفي يافت شد (0/001 p). بين سلامت عمومي وتحصيلات (0/001 P)، مدت اشتغال (0/002 P) و مسكن (0/001 P) رابطه معناداري وجود داشت. همچنين نتايج رگرسيون چندمتغيره نشان داد متغيرهاي وضعيت مسكن ( 0/156=P)، عزت‌نفس (0/001 P)، خودكنترلي (0/001 P) و خودكارآمدي (0/001 P) پيش‌بيني‌كننده معنادار مؤلفه سلامت عمومي هستند. نتيجه گيري: بين سلامت عمومي، خودكارآمدي عمومي، عزت‌نفس و خودكنترلي همبستگي مشاهده شد. همچنين بين سلامت عمومي، تحصيلات، مدت اشتغال و مسكن رابطه معناداري وجود داشت. براساس نتايج رگرسيون چندمتغيره انجام‌شده، متغيرهاي وضعيت مسكن، عزت‌نفس، خودكنترلي و خودكارآمدي عمومي پيش‌بيني‌كننده‌هاي مؤلفه سلامت عمومي هستند و بايد در برنامه‌هاي ارتقاي سلامت سالمندان مدنظر قرار گيرند.