بررسي نقش ميانجي افسردگي در ارتباط بين احساس تنهايي با عملكرد اجتماعي سالمندان شهر بوشهر

اهداف: با‌توجه‌به رشد سريع جمعيت سالمندي، توجه به شاخص‌هاي سلامت روان در آنان بسيار مهم است. احساس تنهايي، عملكرد اجتماعي و افسردگي، از‌جمله اين شاخص‌ها هستند كه به دليل تأثير متقابل بر يكديگر اهميت ويژه‌اي دارند. اين مطالعه با هدف تعيين نقش ميانجي افسردگي در ارتباط بين احساس تنهايي با عملكرد اجتماعي سالمندان در سال 1397 انجام شد. مواد و روش ها: در اين مطالعه مقطعي از نوع همبستگي، 318 سالمند تحت پوشش مراكز جامع سلامت شهر بوشهر (جنوب ايران)، به روش نمونه‌گيري تصادفي ساده انتخاب شدند. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسش‌نامه احساس تنهايي راسل (نسخه سوم) و سلامت عمومي گلدبرگ (حيطه‌هاي افسردگي و عملكرد اجتماعي) استفاده شد. براي تحليل داده‌ها از مدل معادلات ساختاري با روش حداقل مربعات جزئي و براي آزمون مدل از نرم‌افزارPartial Least Squares (PLS)-Graph 3.00  استفاده شد. سطح معناداري در تمام موارد مساوي / كمتر از 0.05 در نظر گرفته شد. يافته ها: در اين مطالعه، ميانگين سني سالمندان شركت‌‌كننده 87. 5±74. 66 بود و 3.55 درصد شركت‌كنندگان مرد و بقيه زن بودند. نتايج نشان داد احساس تنهايي هم به‌طور مستقيم (199. 0=P 0.01, ‌β) و هم با ميانجي افسردگي (‌‌β=0.183 ,P 0.001) مي‌تواند موجب عملكرد اجتماعي ضعيف شود. احساس تنهايي و افسردگي با هم 20 درصد از واريانس عملكرد اجتماعي را تبيين مي‌كردند. ‌شاخص‌هاي برازش مدل بيروني و دروني نشان‌دهنده مناسب بودن مدل بود. نتيجه گيري: براساس نتايج اين مطالعه، احساس تنهايي هم به‌صورت مستقيم و هم با ايجاد افسردگي در فرد مي‌تواند باعث كاهش عملكرد اجتماعي سالمندان شود. استفاده از اين نتايج براي طراحي آزمايشات هر‌چه مؤثرتر به‌منظور بالا بردن ميزان عملكرد اجتماعي سالمندان مفيد است.