فرايند ارتباطات بين‌نسلي در آسايشگاه‌هاي سالمندي: يك مطالعه گراندد تئوري

اهداف: در بستر آسايشگاه، ارتباطات بين‌نسلي اجتماعي اهميت ويژه‌اي دارد، زيرا افراد با سنين متفاوت و از نسل‌هاي مختلف با يكديگر تعامل دارند. كاركنان مراقبتي و از‌جمله پرستاران مي‌توانند ارتباطات بين‌نسلي را در قالب مراقبت‌هاي ارائه‌شده به سالمندان به ميزان زيادي پوشش دهند. با وجود اهميت ارتباطات بين‌نسلي در سالمندان، چالش‌هاي اين مفهوم در آسايشگاه‌ها به خوبي روشن نشده است. اين مطالعه، با هدف شناسايي فرايند ارتباطات بين‌نسلي در آسايشگاه‌هاي سالمندي انجام شد. مواد و روش ها: اين مطالعه كيفي در‌ 3 آسايشگاه سالمندي در شهر تهران با استفاده از رويكرد گراندد تئوري انجام شد. شركت‌كنندگان شامل 13سالمند مقيم و 8 نفر از كاركنان شاغل در آسايشگاه (5 پرستار، 1 سوپروايزر، 1 روان‌شناس و 1 نفر مدير آسايشگاه) به صورت نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند. داده‌ها با استفاده ‌از مصاحبه‌هاي نيمه‌ساختار‌يافته تا اشباع كامل جمع‌آوري و با روش مقايسه‌اي مداوم تجزيه‌و‌تحليل شدند. يافته ها: تجزيه‌و‌تحليل داده‌ها با روش پيشنهادي اشتراوس و كوربين، موجب ظهور 5 طبقه اصلي شد. «تنش‌هاي بين‌نسلي» به عنوان متغير اصلي ظاهر شد. عامل اصلي براي توسعه متغير اصلي «تنش‌هاي مبتني بر عوامل روان‌شناختي» بود. عوامل ديگر شامل «بستر معيوب ارتباطات بين‌نسلي» به عنوان عوامل زمينه‌اي و تسهيل‌كننده‌ها و بازدارنده‌ها به عنوان عوامل آزمايش‌كننده در ارتباطات بين‌نسلي در محيط آسايشگاه و «تلاش براي حفظ موجوديت» به عنوان راهبردها و «زندگي در غباري از ناامني» پيامدهاي اين مطالعه را تشكيل دادند. نتيجه گيري: تفاوت‌هاي نسلي بين ساكنين مقيم آسايشگاه و كاركنان باعث دشواري در برقراري ارتباط مؤثر بين آنان و عدم ارائه مراقبت با‌كيفيت مي‌شود. يافته‌هاي اين مطالعه مي‌تواند به مديران آسايشگاه‌ها در به‌كارگيري راهبردهايي براي رفع موانع برقراري ارتباطات بين‌نسلي و چگونگي بهبود اين ارتباطات و انسجام بيشتر بين نسل‌ها كمك كند تا به امكان مراقبت بهتر و متعاقباً بهبود كيفيت زندگي آنان منجر شود.