اثربخشي گروه‌درماني شناختي رفتاري مجازي بر حساسيت اضطرابي و نظم‌جويي هيجاني در زمان پاندمي كوويد-19

هدف: هدف اين پژوهش بررسي اثربخشي گروه‌درماني شناختي رفتاري مجازي بر حساسيت اضطرابي و نظم‌جويي هيجاني افراد مراجعه‌كننده به شبكه بهداشت و درمان عصمتيه كاشمر زمان پاندمي كوويد-19 بود. روش: روش اين پژوهش آزمايشي از نوع پيش آزمون-پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه افراد مراجعه‌كننده به شبكه بهداشت و درمان عصمتيه شهرستان كاشمر در سال 1399 بود. از اين جامعه آماري تعداد 150 نفر به روش نمونه گيري داوطلبانه و در دسترس به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. آن‌ها به پرسشنامه حساسيت اضطرابي و نظم جويي هيجاني پاسخ دادند (پيش-آزمون) سپس از بين كساني كه معيارهاي ورود به پژوهش (تمايل به شركت در پژوهش، كسب نمره معيار در پرسشنامه ها، عدم ابتلا به بيماري رواني و جسماني حاد، دسترسي به شبكه‌هاي مجازي) را داشتند، به روش نمونه گيري تصادفي تعداد 60 نفر به‌عنوان نمونه انتخاب و به تصادف در دو گروه آزمايش و كنترل جايگزين شدند (هر گروه 30 نفر). گروه آزمايش به مدت 12 جلسه تحت گروه‌درماني شناختي رفتاري به‌صورت مجازي قرار گرفتند و گروه كنترل مداخله اي دريافت نكرد. در پايان مجدداً هر دو گروه به ابزارهاي پژوهش پاسخ دادند (پس آزمون). براي تجزيه‌وتحليل داده ها از تحليل كوواريانس چندمتغيري استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه بين نمرات گروه آزمايش و كنترل در مقياس هاي حساسيت اضطرابي و تنظيم هيجان در مرحله پس‌آزمون تفاوت معناداري وجود دارد (0/05 p). بر اساس يافته هاي اين پژوهش نتيجه مي شود كه گروه‌درماني شناختي رفتاري مجازي مي  تواند يك مداخله موثر جهت كاهش حساسيت اضطرابي و افزايش نظم جويي هيجاني افراد در زمان پاندمي كوويد-19 قلمداد شود.