تحليل الگوي فضايي عدالت توزيعي در منطقه روستايي جنوب استان آذربايجان غربي

بررسي الگوي عدالت فضايي در نقاط روستايي، يكي از مباحث علمي مهم است كه نگاه جامعه علمي، سياستگذران و برنامه ريزان را به خود جلب نموده است. عرصه هاي روستايي متاثر از فرايندهاي فضايي از سطح برخورداري متفاوتي از هم برخوردار هستند. برخي از آنها، سطح برخورداري مناسب و برخي ديگر سطح برخورداري نامناسب تري دارند. اين ويژگي، الگوهاي پراكنش فضايي متفاوتي از عدالت (توزيعي) را به عينيت رسانده است. از اين رو، مقاله حاضر به منظور بررسي و كشف اين الگو (الگوي عدالت توزيعي) در مناطق روستايي جنوب استان آذربايجان غربي تهيه و ارايه گرديده است. در اين تحقيق مبتني بر رهيافت اثبات گرايي انتقادي، از روش شناسي كمي استفاده شده است. همچنين، تحقيق حاضر بر اساس روش، توصيفي- تحليلي و بر اساس هدف كاربردي است. جامعه آماري پژوهش 1143 روستاي داراي سكنه با مجموع جمعيت 418948 در 9 شهرستان جنوب آذربايجان غربي است. اين پژوهش با به كارگيري 8 شاخص خدمات روستايي كه در مجموع از 77 معرف تشكيل شده، انجام گرفته است. براي گردآوري داده ها از روش كتابخانه اي استفاده شده است. براي شناسايي الگوي فضايي توزيع خدمات روستايي از «روشIDW »، براي خوشه بندي فضايي نقاط روستايي از روش «گيتس ارد جي» بر مبناي مدل هاي شش ضلعي و براي تأييد الگوي سازي خوشه هاي فضايي از آماره موران استفاده شده است. همچنين، از رگرسيون وزني جغرافيايي براي نياز سنجي نقاط روستايي به خدمات روستايي استفاده شده است. مبتني بر يافته ها، تحقيق حاضر به نتايج زير دست يافت:الگوي توزيع خدمات روستايي درسطح منطقه از الگويي كاملا خوشه اي تبعيت مي كند. اين الگو، برخورداري نابرابري را براي روستاها بدنبال داشته ست. همچنين، الگوي نياز به خدمات روستايي با االگوي خوشه اي توزيع فضايي خدمات منطبق نيست و افزايش خدمات روستايي درخيلي از روستاهاي كم برخوردار بر ميزان جمعيت پذيري آنها تأثيرگذار نخواهد بود.