تحليلي بر پايداري زيست‌محيطي در نواحي روستايي (مطالعه موردي: روستاهاي بخش مركزي شهرستان بهشهر)

يكي از مسائل مهم و بنيادي در تعميق و بسط حوزه علمي و سياست گذاري توسعه محلي- منطقه اي، موضوع توسعه پايدار سكونتگاههاي روستايي است. از اينرو با توجه به ويژگي هاي روستانشيني و لزوم پايداري توسعه، تحليل پايداري روستاها براي نيل به توسعة پايدار امري كليدي است. در اين ارتباط، با توجه به فقدان مطالعه اي مناسب از ميزان پايداري در روستاهاي بخش مركزي شهرستان بهشهر، اين پژوهش با هدف شناخت و تبيين روند تحولات توسعه در ساختار زيست‌محيطي سكونتگاه‌هاي روستايي و جايگاه مولفه‌هاي زيست‌محيطي در پايداري سكونتگاه‌هاي روستايي بخش مركزي شهرستان بهشهر در سال ۱۳۹۸ متمركز شده است. روش پژوهش، توصيفي-تحليلي و به لحاظ هدف كاربردي مي باشد. جامعه آماري شامل تمامي ساكنان روستاهاي بالاي 50 خانوار بخش مركزي شهرستان بهشهر مي باشند. انتخاب خانوارهاي روستايي به روش «تصادفي سيستماتيك» و انتخاب روستاهاي نمونه به روش «تصادفي خوشه‌اي» بوده كه تعداد ۱۱ روستا انتخاب شده است. به منظور تجزيه و تحليل داده ها از روش هاي آماري آزمون في و كرامر، ضريب همبستگي پيرسون و تكنيك هاي غير آماري بارومتري و روش راداري استفاده شده است. نتايج نشان مي دهد پايداري زيست محيطي در روستاهاي كوهپايه‌اي با امتياز 0.532 در سطح متوسط، روستاهاي دشتي با امتياز 0.488 در سطح ناپايداري بالقوه ضعيف و در روستاهاي كوهستاني با امتياز 0.353 در سطح ناپايدار قرار دارد. همچنين ميزان پايداري زيست‌محيطي روستاها با فاصله گرفتن از مركز شهرستان روندي نزولي دارد، اما تفاوت معناداري بين دو مؤلفه فاصله و موقعيت طبيعي با ميزان پايداري زيست‌محيطي روستاهاي مورد مطالعه وجود ندارد.