بررسي عناصر و عوامل تاثير گذار بر مسكن پايدار روستايي در پهنه كوهستاني(مطالعه موردي: سكونتگاه‌هاي روستايي شهرستان‌هاي ورزقان و هريس استان آذربايجان شرقي)

طراحي و بازسازي‌هاي سريع پس از حوادث طبيعي و تحولات سريع در مصالح و فن‌آوري ساخت، از عواملي است كه در گسيختگي پديد آمده در پايداري محيط روستايي كشور نقش داشته است، هدف اين تحقيق بررسي عناصر و عوامل تاثير گذار بر مسكن پايدار روستايي در پهنه كوهستاني مي باشد. روش تحقيق حاضر توصيفي- تحليلي و از نوع پيمايشي مي باشد. جامعه آماري تحقيق جمعيت 20 روستا معادل 6289 از دو شهرستان ورزقان و هريس مي باشد. حجم نمونه شامل 322 نفر كه از فرمول كوكران به دست آمد. جهت بررسي پايايي پرسشنامه، از آلفاي كرونباخ استفاده شد. براي آزمون سوالات تحقيق، ابتدا نرمال بودن داده‌ها با استفاده از آزمون كولموگروف-اسميرنوف مورد بررسي قرار گرفت و پس از تأييد نرمال بودن داده‌ها، اتحليل عاملي تاييدي مرتبه دوم استفاده شد. محاسبات در نرم افزار SPSS و Amos انجام گرفت. يافته هاي شاخص نيكويي برازش (GFI) 0.915 است كه نشان دهنده قابل قبول بودن اين ميزان براي برازش مطلوب مدل است. مقدار ريشه ميانگين مربعات خطاي برآورد (RMSEA) نيز 0.065 مي‌باشد كه با توجه به كوچكتر بودن از 0.08، قابل قبول بوده و نشان دهنده تأييد مدل پژوهش مي‌باشد. همچنين شاخص توكر- لويس (TLI) 0.906؛ شاخص برازش تطبيقي (CFI) 0.903 و شاخص برازش مقتصد هنجار شده (PNFI) 0.71 است كه همگي نشان دهنده برازش مطلوب و تأييد مدل پژوهش مي‌باشد. نتايج حاصل نشان مي‌دهد شاخص كالبدي بيشترين تاثير در پايداري مسكن روستايي با بار عاملي 0.92 داشته است. شاخص اجتماعي كمترين تاثير در پايداري مسكن روستايي با بار عاملي 0.81 مي باشد.