بررسي و تحليل شكوفايي شهري و اثرات آن بر زيست‌پذيري در كلانشهر تهران

شكوفايي شهري به عنوان رويكردي كل‌نگر و جامع با توصيف موفقيت، سلامت، پيشرفت و خوب زيستن مطرح است و با ارتقاء كيفيت اقتصادي، اجتماعي، سياسي و محيط‌زيستي زمينه لازم براي زيست‌پذير بودن شهرها را فراهم مي‌آورد. پژوهش حاضر با هدف بررسي و ارزيابي شاخص‌هاي شكوفايي شهري و اثرات آن بر زيست‌پذيري در مناطق 22گانه كلانشهر تهران انجام شده است. اين پژوهش از لحاظ هدف كاربردي و بر اساس ماهيت توصيفي تحليل است. جامعه آماري اين پژوهش، كلانشهر تهران با 8679936 نفر جمعيت است كه حجم نمونه بر اساس فرمول كوكران 385 نفر برآورد گرديد كه جهت دستيابي به نتايج بهتر به 391 نفر ارتقا يافت. به منظور تحليل موضوع، چهارچوبي از 5 شاخص شكوفايي شهري در قالب 50 گويه و 3 شاخص زيست‌پذيري در قالب 25 گويه به صورت تلفيقي بر اساس مطالعات ساير پژوهشگران تدوين و انتخاب شد. نتايج حاصل از رگرسيون چند متغيره نشان داد شاخص توسعه زيرساخت‌ها، بيشترين تأثير را بر زيست‌پذيري داشته است و 0.809 از كل واريانس را تبيين مي‌كند. نتايج حاصل از تحليل يافته‌هاي پژوهش بر اساس تكنيك كداس نشان مي‌دهد كه در مناطق 22گانه كلانشهر تهران، تنها منطقه يك از لحاظ شاخص‌هاي شكوفايي شهري در وضعيت بسيار خوب قرار داشت، شش منطقه در سطح خوب، نُه منطقه در سطح متوسط، و شش منطقه در وضعيت ضعيف قرار داشتند. نتايج يافته‌ها نشان مي‌دهد؛ براي بهبود مناطقي كه در سطح ضعيفي قرار دارند و همچنين براي حفظ و ارتقاي شرايط در مناطق كه در وضع مطلوبي به سر مي‌برند بايد به توسعه زيرساخت‌ها، بهره‌وري، كيفيت زندگي و ... توجه نمود.