تحليل تطبيقي مقوله زمان پريشي(آناكروني) در گفتمان روايي بخش ساينزبري گالري ملي لندن برمبناي نظريه ژرار ژنت

كاربرد اصطلاح و استعاره روايت در ادبيات موزه‌شناسي بسيار توسعه يافته، اما كمتر از چيستي و چگونگي روايت در آن سخن به ميان آمده است و رويكردهاي موجود كه به‌ويژه در مطالعات فرهنگي در اين حوزه مطرح هستند، بيشتر جنبه‌هاي انتقادي را پوشش داده‌اند. پژوهش حاضر با روش توصيفي- تحليلي در چارچوب نظريه روايت ‌‌‌، و بر مبناي آراي ژرار ژنت، در پي اين پرسش است كه در موزه‌هاي هنر‌، زنجيره‌اي از واحدها يا رويدادهاي روايي چگونه و با چه فنوني به‌ وسيله شكل‌گيري گفتمان روايي از نعمت داستان برخوردار مي‌شوند؟ و در اين راستا، چگونه با تحليل يكي از مقولات اصلي روايت‌شناسي ادبي يعني زمان روايت و خصوصاً با بررسي تطبيقي مقوله ترتيب يا زمان‌پريشي براي نمايشگاه موزه، نحوه‌اي از تحليل روايت موزه و چيدمان آن بر مبناي نظريه روايت حاصل مي‌شود؟ با بررسي رويكردهاي پيشين تجربه‌شده در چيدمان گالري ملي لندن به‌عنوان مورد مطالعاتي و تحليل بخش ساينزبري، اين نتيجه حاصل شد كه ملاحظات زيباشناختي و كاربردي در معماري و پايبندي به اصول تركيب‌بندي و جنبه‌هاي بصري در چيدمان، ايجادكننده همان زمان‌پريشي‌هاي روايي هستند كه به مثابه ابزار و آرايه‌هاي ادبي در روايت مي‌شناسيم. رابرت وِنتوري در طراحي معماري اين بخش از گالري ملي با ديدگاهي كاركردگرا در جهت ارائه فضايي براي تجربه واقعي ديدن نقاشي‌ها كه فراتر از بازديد صرفاً موزه‌اي باشد، توانسته در عين حال روايت گاهنگارانه موزه را نيز لحاظ كرده و با ايجاد گشايش‌ها و تعليق‌هاي متعدد از طريق ارتباطات فضايي و از طريق آنچه كه در اين پژوهش از منظر روايت‌شناسي به‌عنوان انواع پيشوازها و بازگشت‌هاي زماني بيروني شناسايي شد، در اين موزه به روايتگري دست يابد. بنابراين اگرچه ژنت روايت را بيشتر محدود به ادبيات مي‌ديد، اين پژوهش نشان مي‌دهد كه مؤلفه‌هاي اصلي تحليل گفتمان روايي همچون زمان و مقوله ترتيب در آراي وي را مي‌توان براي روايت نمايشگاهي تطبيق داد.