اثرات ضداضطرابي منتول در ماز بعلاوه اي شكل مرتفع در موش سوري: دخيل بودن مسير گابائرژيك

زمينه و هدف: منتول يك منوترپن و جزء اصلي اسانس گياهان خانواده نعناع مي باشد. اثرات آرامبخشي و ضداضطرابي اين تركيب پيشتر گزارش شده است اما مكانيسم دخيل در اثر ضداضطرابي آن هنوز مشخص نشده است. در اين مطالعه، اثرات تجويز سيستميك منتول در تست فضاي باز و ماز بعلاوه اي شكل مرتفع، همچنين مكانيسم احتمالي تاثير ضداضطرابي آن در موش سوري مورد بررسي قرار گرفته است. روش‌ ها: در مرحله اول اين مطالعه، موش هاي سوري در 8 گروه مجزا دوزهاي 5، 10، 20، 50 و 100 ميلي‌گرم بر كيلوگرم از منتول، ديازپام و بوسپيرون را سي دقيقه پيش از تست هاي رفتاري بررسي اضطراب دريافت نمودند. بر مبناي نتايج، 50 ميليگرم بر كيلوگرم بعنوان دوز موثر منتول تعيين گرديد. در مرحله دوم، براي تعيين مكانيسم دخيل در اثر ضداضطرابي منتول از تجويز داروهاي فلومازنيل به‌ عنوان آنتاگونيست گيرنده هاي بنزوديازپيني و وي 100635 به عنوان آنتاگونيست گيرنده هاي سروتونيني استفاده شد. يافته‌ ها: مطالعه حاضر نشان داد كه منتول به‌ ويژه در دوز 50 ميلي‌گرم بر كيلوگرم به صورت معني داري تعداد خطوط طي شده، رفتار نظافت كردن و ايستادن روي پاهاي عقب را درتست فضاي باز كاهش و ميزان ورود به بازوي باز و زمان حضور در بازوي باز را در تست ماز بعلاوه اي شكل مرتفع افزايش مي دهد (P 0.05). تجويز فلومازنيل منجر به معكوس شدن اين اثرات در ماز بعلاوه اي شكل مرتفع گرديد درحالي كه وي 100635 تأثيري بر اثرات منتول نداشت. نتيجه‌ گيري: احتمالاً منتول ازطريق مسير بنزوديازپيني و نه سروتونيني اثرات ضداضطرابي خود را در ماز بعلاوه اي شكل مرتفع اعمال مي نمايد.