بررسي تطبيقي جاودانگي در دنياي اساطيري سپهري و البياتي

انسان، از آغاز پيدايش براي درك و رسيدن به جاودانگي، تلاش‌هاي بسياري زده است. ميل انسان به جاودانگي در قالب هاي مختلف هم چون اسطوره ها و ادبيات متجلي شده است به طوري كه، آنان اولين دشمنان خود را ديوان و اهريمنان مي پنداشته اند كه مانع آنان در رسيدن به جاودانگي است.از آنجاكه يكي از جنبه هاي مهم اهريمن و قواي او، مرگ آفريني است؛ از اين رو، تلاش براي راندن اهريمن، به نوعي، با مرگ گريزي و دست يافتن به زندگي ابدي، پيوند مي خورد. شعراي مليت هاي مختلف، جلوه هايي مانا از امتزاج اسطوره جاودانگي و شعر بر بيكران عرصه ادب آفريده اند كه در اين مقال، سهراب سپهري و عبدالوهاب البياتي را برگزيديم تا نظاره گر اشتراكات ذهني و ذوقي اين دو شاعر با دو مليت متفاوت در اين حوزه باشيم.خلود و مرگ گريزي در دو شاعر مذكور، مشتركا با توسل به عشق، طبيعت و فرازماني و مكاني بودن متجلي مي شود كه تبيين آن، عمده مبحث اين نوشتار خواهد بود.