مطالعۀ تطبيقي طنزپردازي ابوالقاسم حالت و احمد مَطَر

طنز، يكي از روش هاي مبارزات كلامي گويندگان است كه به واسطه آن، ساختارهاي اجتماعي و سياسي، به چالش كشيده مي شوند. روش هاي طنز پردازي، بسيار متنوع است و گويندگان بسته به مضمون كلام، شيوه هاي مورد نظر خود را، به كار مي برند. در اين پژوهش، اشعار ابوالقاسم حالت، شاعر ايراني و احمد مطر، شاعر عراقي از نظر كاربرد شيوه هاي طنز، بررسي شد و به اين نتيجه رسيديم كه تفاوت مضمون اشعار دو شاعر و اختلاف زماني و مكاني، موجب شده است شيوه هاي طنز متفاوتي به كار رود. ابوالقاسم حالت، بيشتر به جنبه خنده آوري و سرگرمي و به چالش كشيدن رفتار هاي مردم توجّه داشته و در مواردي هم، وكلاي مجلس را به سخره گرفته؛ از اين رو، بيشتر از طريق كاربرد واژگان كوچه بازاري و تكرار و آيروني موقعيّت، ايجاد طنز نموده ولي احمد مطر، بيشتر به اوضاع سياسي پرداخته و طنز وي، جدّي تر بوده، وي خنده و شوخي ندارد و از شيوه هاي كنايه و استعاره تهكّميّه، بيشتر بهره برده است.