دولت اقتدارگرا و گذار به دمكراسي در چين

اين مقاله به دنبال بررسي گذار به دموكراسي در چين بعد از اصلاحات موفق اقتصادي دهه 1980 مي‌باشد. بسياري از تئوريسين‌هاي مدرنيزاسيون طرفدار پيش‌شرط اقتصادي در گذار به دموكراسي باور داشتند توسعه اقتصادي پيش‌شرط دمكراتيزاسيون مي‌تواند باشد ولي در چين با وجود موفقيت‌هاي اقتصادي و اجتماعي گذار به دموكراسي بر مبناي مدل مورد نظر آنها رخ نداده است. اينكه چه عواملي باعث شده است كه تئوري مدرنيزاسيون در گذار به دموكراسي با پيش‌شرط اقتصادي در چين تحقق پيدا نكند، بايستي در موقعيت دولت و جامعه جستجو كرد. روش تحقيق اين مقاله مطالعه موردي با بررسي موقعيت و نقش نهادهاي سنتي و لنينستي در گذار به دموكراسي با توجه به فراهم شدن پيش‌شرط‌هاي اقتصادي و اجتماعي گذار به دموكراسي مي‌باشد. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه با وجود برخي پيشرفت‌ها در دمكراتيزاسيون مانند انتخابات محلي توسط مردم بعد از اصلاحات دهه 1980م، ميراث نهادي سنتي چين باستان (فرهنگ كنفوسيوس) مبتني بر نظم سلسله مراتبي بوركراتيك، شايسته سالاري و جامعه هماهنگ، نهادسازي لينينستي بعد از انقلاب مائو مبتني بر انحصار قدرت در اختيار حزب كمونيسم و ضرورت توسعه اقتصادي، رفاه عمومي و ثبات سياسي به عنوان اولويت مردم زمينه تضعيف جامعه نسبت به دولت اقتدارگرا در چين شده و امكان گذار به دموكراسي در چين از پائين را با وجود تغيير ساختارهاي اقتصادي و اجتماعي تضعيف كرده است.