روايت هايي از سينماي ايران در تحولات انضباط و قدرت در مدرسه

مبحث اصلي در ساخت اجتماعيِ عصرِ كودكي، مقولۀ كنترل و انضباط است. مدرسه – در كنار ساير نهادهاي كنترل كننده كودكي از طريقِ طرح ها و تنظيمات خويش به نظم، فهم و يادگيري، بلوغ و رشد، مهارت و كنترل و قاعده بخشي تصورات و ذهن كودك فرم مي دهد. مقاله حاضر قصد دارد روايت هايي از سينماي ايران را منعكس كند كه در آنها كودكان ايراني چگونه در معرض شيوه هاي خاص كنترل به عنوان ابزار اساسي ميكروپلتيك قدرت قرار گرفته اند و اين شيوه ها چگونه متحول گشته اند. فرضيه مقاله اين است كه با توجه به روايت هاي سينمايي از تحولات انضباط و قدرت در مدرسه، ميكروپلتيك قدرت در اين نهاد، سه مرحله مقاومت در برابر انضباط، مشروعيت بخشي به انضباط و در نهايت تسلط انضباط را از سر گذرانده است. در اين پژوهش با استفاده از روش تبارشناسي قدرت فوكو و به شيوه توصيفي - تحليلي انعكاس زيست كودكان ايراني در مدرسه در سه فيلم منتخب از دهه هاي پس از انقلاب اسلامي، از منظر ميكروپلتيك قدرت مورد بررسي قرار گرفته است.