تحليل قدرت موّلد فوكويي از منظر گفتمان (مطالعه موردي: تبيين سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران)

فوكو قدرت را مساوي با كردار و عمل دانسته و در همين راستا تحليلات قدرت را به‌جاي نظريه قدرت قرار مي‌دهد. قدرت زماني مي‌تواند تبديل به كردار شود كه بتواند دانش و گفتمان ايجاد نمايد. در واقع بدون برقراري رژيم حقيقت يعني گفتمان، قدرت نمي‌تواند به صورت كردار تبلور يابد. قدرت مي‌تواند انقياد، سلطه، استراتژي به‌هنجارسازي و يا قدرت مشرف بر حيات شود. قدرت، گفتمان را مي‌سازد تا سوژه و ابژه خلق كند. اين پژوهش در پي پاسخ گويي به اين پرسش اساسي است كه سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران چگونه توانسته است براي حصول به منافع ملي حداكثري، از دو امر اساسي قدرت و گفتمان در وجه مطلوب خود بهره‌برداري لازم را به عمل آورد؟ در مقام پاسخ فرضيه جستار بدين صورت قرارمي‌يابد كه: «سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران، يك سياست خارجي با رويكرد هاي زماني متفاوت، بر اساس گفتمان اسلام سياسي است. اِعمال اين سياست در عصر پست مدرن، نيازمند به قدرت و دانش و اجراي يك گفتمان غالب براي تاسيس يك رژيم حقيقت در نظام بين‌الملل است». سياست خارجي ج.اايران بر اساس موازين گفتماني قابل صورت بندي و مفصل‌بندي است. براي تحليل اين مباني از دو روش ديرينه‌شناسي و تبارشناسي در بافت خوانش گفتماني ميشل فوكو و با اتخاذ مفاهيم كاربردي بهره گرفته مي شود.