بسترهاي تضاد و مقاومت گفتمان شيعي در عراق معاصر

با ديدي تحليلي به كنش‌هاي سياسي و وقايع تاريخي عراق معاصر به‌وضوح مي‌توان ديد كه گفتمان شيعي مهم‌ترين نيروي اجتماعي فعال در عرصه سياسي عراق است كه مي‌تواند موقعيت‌هاي اجتماعي، فرهنگي، سياسي و اقتصادي را با تكيه بر اصول و اجزاي گفتماني خود به وجود آورد. مقاله حاضر  با استفاده از روش تحليل گفتمان لاكلا و موفه ضمن توصيف و تحليل گفتمان امر سياسي با هويتي شيعي، درصدد تحليل اين است كه اين گفتمان چگونه  در دوره‌هاي مختلف با دال‌هاي مركزي خاص آن دوره به معنا بخشي به مدلول‌ها يا دال‌هاي شناور پرداخته و اين معنا دهي تبديل به كنش‌هاي گفتماني و اجتماعي شده است. همچنين مقاله در صدد پاسخ به اين سؤال است كه چگونه گفتمان سياسي شيعي در عراق تمام كنش‌هاي گفتمان‌هاي رقيب و قدرت را شناسايي و در حد امكان در چارچوب نظام دانايي خود پاسخ مي‌دهد. با توصيف شش دوره جامعه شناختي در عراق معاصر، ضمن ايضاح بسترهاي تضاد و مقاومت و غيريت سازي، چگونگي معنادهي گفتمان شيعي به ساير مدلول ها تحليل مي‌گردد.