برنامه هاي توسعه و توانمندسازي زنان پس از انقلاب

اين مقاله، برنامه هاي توسعه و عملكرد معاونت زنان و خانواده رياست جمهوري تا پايان دولت دوازدهم را بررسي‌كرده تا به اين سوال پاسخ دهد كه برنامه‌ها و كارگزاران اصلي آن چه نقشي در توانمندسازي سياسي زنان داشته‌اند؟ مطابق نظريه توانمندسازي سارا لانگه فرضيه‌اي كه به آزمون گذاشته مي‌شود اين است كه سياست جامع و منسجمي جهت توان افزايي سياسي و اجتماعي زنان در برنامه هاي توسعه وجود نداشته و اين برنامه ها، در بهترين حالت شكل حمايت گري و كمتر توانمندسازي داشته‌است. يافته‌ها نشان مي‌دهد برنامه‌هاي توسعه، بيشتر به منظور افزايش فرصت هاي ساختاري براي بهبود جايگاه حقوقي زنان با تفسير خاصي از عدالت جنسيتي تدوين و اجرا گرديده و به دليل عدم توان كافي در زنان ايراني براي بهره مندي از فرصت هاي ايجاد شده، نتوانسته بر توانمندسازي آنها به ويژه در عرصه سياسي، تاثير قابل توجهي ايجادكند. در چنين شرايطي، به نظر مي رسد كاربست مراحل پنجگانه توانمندسازي مورد نظر سارا لانگه كه به جاي تغييرات ساختاري حقوقي بيشتر بر عامليت زنان و تغييرات در شرايط اقتصادي به همراه آموزش مهارت محوري تاكيد فراوان دارد بهتر مي‌تواند راهي براي ارتقاء وضعيت زنان و توانمندسازي سياسي-اجتماعي آنان باشد چرا كه با رد نگاه‌هاي فمينسيتي با شرايط ايران تطبيق بيشتري دارد و به بومي‌سازي توانمندسازي در ايران كمك مي‌كند. روش پژوهش كيفي و با رويكرد تبييني است. داده‌ها با استناد به قانون برنامه‌هاي توسعه، گزارش عملكرد آن، گزارش نهادهاي بين‌المللي در حوزه زنان و گزارش عملكرد معاونت زنان رياست جمهوري جمع آوري و تحليل شده‌است.