تعيين اثر ميزوپروستول با و بدون لتروزول در القاي سقط طبي موفق

مقدمه: رويكرد دارويي سقط جنين، يك جايگزين امن و مؤثر براي روش هاي جراحي است كه با سطح بالايي از رضايت بيمار همراه است. مطالعه حاضر با هدف بررسي اثر ميزوپروستول با و بدون لتروزول در درمان سقط طبي موفق و ارتباط آن با سطح تيتراژ BHCG و طول سرويكس انجام شد. روش‌كار: اين مطالعه كارآزمايي باليني دوگروهه تصادفي شده در سال 1400 بر روي 168 نفر از زنان باردار با سن حاملگي زير 18 هفته كانديداي ختم حاملگي انجام شد. افراد به‌طور تصادفي‌سازي به دو گروه A (دريافت‌كنندگان ميزوپروستول و لتروزول) و B (دريافت كنندگان ميزوپروستول و پلاسبو) تقسيم شدند. براي تمام بيماران در روز اول بستري، آزمايشات اوليه، تيتراژ BHCG، سونوگرافي حاملگي و بررسي طول سرويكس انجام شد. پس از دريافت دارو، تمام بيماران در روز پنجم تحت سونوگرافي بررسي بقاياي حاملگي قرار گرفتند. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماري SPSS (نسخه 22) و آزمون هاي كاي اسكوئر، تي مستقل و رگرسيون لجستيك انجام شد. ميزان p كمتر از 0.05 معني‌دار در نظر گرفته شد. يافته ها: بر اساس نتايج، گروه ميزوپروستول + لتروزول نسبت به ميزوپروستول + دارونما (88.1% در مقابل 59.5%) ميزان سقط موفقيت‌آميز بيشتري داشتند. افزايش طول دهانه رحم با احتمال بالاتر سقط جنين همراه بود (0.001 p)، در حالي‌كه تيتراسيون BHCG  نقش پيش‌بيني كننده‌اي در القاي سقط جنين را نشان نداد (0.05 p). نتيجه گيري: اضافه كردن لتروزول به رژيم دارويي ميزوپروستول جهت القاي سقط، منجر به افزايش درصد سقط موفقيت‌آميز و كاهش استفاده از كورتاژ مي شود.