تعاملات اجتماعي و حياط خانه هاي تاريخي در شهر اصفهان

در شرايطي كه از نظر محققان، تعاملات ميان افراد، يكي از مهمترين نيازهاي انساني محسوب مي‌شود، اين موضوع، به دلايل گوناگون، فراموش شده است. فارغ از دلايل فرهنگي و اقتصادي و مشابه آن، كمبود فضاهايي كه قابليت ايجاد چنين تعاملاتي را داشته باشند، وجود دارد. در دوران معاصر، خانه ها ديگر همچون گذشته، فضاهاي توانمندي براي اين كار در اختيار ندارند. اين در حالي است كه مطالعۀ معماري و شهرسازي ايران، حاكي از برقراري تعاملات اجتماعي، در فضاهاي مختلف خانه هاي تاريخي است. اين پژوهش، به طور اختصاصي، حياط خانه هاي تاريخي را مد نظر قرار داده است. سؤال اساسي اينجاست كه ويژگي ذاتي و ظاهري فضاهايي نظير حياط در خانه هاي تاريخي چه بود كه مي توانست چنين قابليتي را فراهم آورد؟ در اين راستا، هدف، يافتن دلايل موفقيت حياط خانه هاي تاريخي، در ارتقاي سطح تعاملات اجتماعي از نگاه ساكنان اين خانه هاست زيرا اين افراد، به دليل تجربۀ زيستۀ خود، بهتر از ديگران مي توانند به اين سوال پاسخ دهند. اين پژوهش با استفاده از نظريۀ داده‎بنياد نظام مند، انجام شده است. مصاحبه‎ها و سپس تحليل داده‎ها، به شكل گيري مدلي منجر شد كه نشان مي دهد چگونه ساكنان، حياط خانه‎هاي تاريخي، با داشتن تسهيلات گردهمايي جمعي نظير طراحي انعطاف‎پذير و داشتن قابليتهاي محيطي، به چنين قابليتي دست مي يافته اند.