جايگاه ادبيات فارسي در مجموعه آثار استاد محمود فرشچيان با تأكيد بر نگارۀ «حافظ»

ادبيات فارسي از غني‌ترين و تأثيرگذارترين مؤلفه‌هاي فرهنگي ايران و جهان بوده كه شاهكار‌هاي آن همواره در شرق و غرب مورد ستايش بوده است. از ديرباز، نقاشي ايراني با ادبيات فارسي داراي روابطي بنيادين و ريشه‌دار بوده است و هر يك سبب غناي ديگري بوده است. مسئله يا پرسش اصلي اين پژوهش اين بوده كه استاد محمود فرشچيان تا چه ميزان از ادبيات فارسي بهره‌مند بوده است؟ همچنين هنرمند چرا و چگونه از ادبيات بهره‌مند بوده و به طور كلي رويكرد هنرمند به قلمرو ادبيات فارسي چطور بوده است؟ هدف اين پژوهش نخست، تبيين ميزان بهره‌مندي هنرمند از ادبيات فارسي و سپس، تحليل چرايي، چگونگي و رويكرد استاد فرشچيان به ادبيات فارسي بوده است. اين پژوهش از نوع نظري و با روش توصيفي تحليلي آثار و با رويكردي تأويلي و تركيبي انجام گرفته است. روش گردآوري اطلاعات نيز كتابخانه‌اي و ميداني و روش تجزيه و تحليل اطلاعات نيز كمي و كيفي بوده است. نتيجه اين بوده است كه علاوه بر اهميت اساسي جايگاه ادبيات فارسي و چرايي و چگونگي بهره‌مندي هنرمند از ادبيات فارسي كه بدان پرداخته شد، به طور كلي، نگرش استاد فرشچيان به مقولۀ ادبيات فارسي، داراي سيري هدفمند و البته تدريجي از وابستگي به ادبيات تا استقلال از ادبيات بوده است. او در آغاز تحت سيطرۀ شاعران بزرگ ايراني و درصدد بازتاب جهان آفاقي و روايت تصويري انديشۀ شاعران زبان فارسي است. اما در طول زندگي حرفه‌اي و به تدريج، با چرخشي معنادار به سمت روايت جهان انفسي و دروني خود گام برداشته است.