تدوين مدل مفهومي مركزيت بخشي نابهنجار به خود در منابع اسلامي

هدف پژوهش حاضر تدوين مدل مفهومي ساختاري مركزيت‌بخشي نابهنجار به خود در منابع اسلامي و بررسي ميزان روايي آن بود. نخست با رويكردي كيفي در قسمت جمعآوري متون و رسيدن به متون برگزيده، از روش حوزه هاي معنايي و در قسمت تحليل متون، از روش تحليل محتواي كيفي سيه و شانون (2005) به شيوه تحليل محتواي قراردادي استفاده شد؛ بدين‌منظور سه مرحله كدگذاري انجام و 526 كد در مرحله كدگذاري باز، 74 كد محوري در مرحله اول، 15 كد محوري در مرحله دوم، 3 كد انتخابي به عنوان مقوله عمده و يك مقوله هسته مركزي شناسايي و مدل مفهومي سازه مركزيتبخشي نابهنجار به خود ترسيم گرديد. سپس در رويكردي كمّي با به‌كارگيري روش ارزيابي نظرات كارشناسان، شاخص روايي محتوايي مدل از يازده متخصص به روش نمونه‌گيري هدفمند سنجيده شد. يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه سازه مركزيت بخشي نابهنجار به خود داراي چهار مؤلفه خودرضايتي، خودبرتري، خودنمايشي و خودفزوني، 36 نشانه، شش شرط علّي (عدم شناخت خود يا جايگاه آن، عدم شناخت خداوند يا جايگاه او، خوددوست‌‌داري‌ذاتي، خودكم‌بيني، علاقه ذاتي به ديده شدن، بي‌نهايت‌طلبي ‌ذاتي) و يازده پيامد مي‌باشد.