ظرفيت‌سنجي اقليمي ناحيه‌ ساحلي استان سيستان و بلوچستان براي توسعه‌ مزارع بادي

سوخت هاي فسيلي، به‌واسطه‌ محدود بودن منابع، ايجاد آلودگي و گرمايش زمين، سبب شده اند، كه استفاده از انرژي هاي تجديد‌پذير به‌خصوص انرژي باد مورد توجه برنامه‌ريزان قرار گيرد. به‌همين دليل براي تعيين معيارهاي مكان‌يابي مزارع بادي ناحيه‌ ساحلي استان سيستان و بلوچستان معيارهاي اوليه با بررسي 30 پژوهش مرتبط در بيست سال اخير شناسايي شد. معيارها و شاخص هاي شناسايي شده به دو گروه اكولوژيك و انساني تقسيم و فركانس استفاده از معيارها تعيين شد. براساس نتايج به‌دست آمده، متوسط سرعت باد و فاصله از سكونتگاه هاي انساني بالاترين فراواني شاخص ها در تجربيات پيشين را به‌خود اختصاص دادند. با اين وجود، غربال سازي معيارها با استفاده از روش دلفي نشان داد، براي مكان يابي مزارع بادي در ناحيه‌ ساحلي استان سيستان و بلوچستان، ميانگين سرعت باد، استمرار باد، فاصله از مناطق لغزشي، فاصله از مناطق عمليات نظامي، فاصله از شبكه‌ نيرو و هزينه هاي توسعه مهمترين شاخص هاي توسعه اين كاربري هستند. سنجش اهميت معيارها بر مبناي روش دلفي نشان داد، ضروري‌ترين شاخص هاي مكان يابي مزارع بادي در محدوده‌ مورد مطالعه، ميانگين سرعت باد، استمرار باد، فاصله از شبكه نيرو و چگالي توان باد است. بنابراين در راستاي ظرفيت‌سنجي اقليمي براي توسعه‌ مزارع بادي در ناحيه‌ ساحلي لازم است، از مشاركت و همپوشاني نقشه‌ متوسط سالانه‌ سرعت باد، متوسط سالانه‌ چگالي توان باد و متوسط سالانه‌ درصد استمرار باد استفاده شود. با استفاده از قابليت سيستم اطلاعات جغرافيايي و توابع درون يابي كريجينگ نقشه‌سازي و تجزيه و تحليل معيارهاي اقليمي انجام شد. در نهايت ناحيه‌ ساحلي به دو پهنه با شرايط مناسب (91 درصد ناحيه‌ ساحلي) و نامناسب (9 درصد ناحيه‌ ساحلي) تقسيم‌بندي شد.