حكمراني هوشمند: رويكردي نوين در تحقق مشاركت و همكاري مؤثر شهروندان

حكمراني مفهوم جديدي نيست و از ديرباز تاكنون در رابطه با آن نظريه‌ها و مدل‌هاي مختلفي مطرح شده است. اين مقوله داراي انواع مختلفي است كه حكمراني هوشمند به‌عنوان يكي از مهم‌ترين آنهاست. حكمراني هوشمند رويكردي است كه براي حكومت‌هاي شهروندمحور داراي قابليت‌هايي چون توسعه سرمايه انساني، زيرساخت فناوري اطلاعات و ارتباطات و شهروندي فعال؛ مشاركت عمومي، و نوآوري فناورانه، سازماني و سياسي و... را فراهم مي‌سازد. هدف پژوهش حاضر، شناسايي مؤلفه‌ها و شاخص‌هاي حكمراني هوشمند در راستاي مشاركت و همكاري مؤثر شهروندان است. اين پژوهش بر مبناي ماهيت داده‌ها، كيفي بوده و روش تحقيق مورداستفاده در آن، روش گروه كانوني است. ابزار گردآوري اطلاعات مصاحبه‌هاي نيمه‌ساختاريافته هستند كه از سه گروه كانوني با مشاركت‌كنندگان دانشگاهي و اجرايي مرتبط با رشته‌هاي حكمراني، علوم سياسي، مديريت دولتي، مشاركت عمومي گردآوري شده‌اند. مطابق با يافته‌هاي تحقيق، 83 كد اوليه، 37 كد متمركز، 17 كد نظام‌مند و 4 دسته اصلي استخراج شدند كه به‌عنوان مؤلفه‌ها و شاخص‌هاي اصلي حكمراني هوشمند در تحقق مشاركت و همكاري مؤثر شهروندان تلقي مي‌شوند. از نتايج تحقيق حاضر مي‌توان به ويژگي‌هاي مهمي ازجمله «آينده‌نگري، نوآورانه بودن و خردمحوري» حكمراني هوشمند اشاره كرد كه حكومت‌ها با عطف به چنين جنبه‌هايي مي‌توانند زمينه و بستر لازم براي همكاري و مشاركت شهروندان را ايجاد نمايند.