مدل‌سازي تاثير آينده‌نگاري راهبردي بر قابليت‌هاي پويا: نقش تعديل‌گر عدم قطعيت محيطي

امروزه به دليل پيشرفت‌هاي پرشتاب علم و فناوري، تغيير روزافزون نيازها و مطالبات مشتريان، محيط‌ سازمان‌ها بيش از پيش پويا، نامطمئن و پيچيده شده است. در واقع اين تغييرات منجر به پيدايش عصري به نام عدم قطعيت شده است. براي مواجهه با اين عدم قطعيت و شكل‌دهي به محيط‌هاي نامطمئن، محققان عموماً موافق هستند كه سازمان‌ها به قابليت‌هاي پويا نياز دارند. اما مطالعات محدودي در حوزه توسعه اين قابليت‌ها انجام شده است. مقاله حاضر به اين شكاف پرداخته و آينده‌نگاري راهبردي را به‌عنوان پيش‌نياز مهمي براي توسعه قابليت‌هاي پويا، تدوين راهبردها و سياست‌هاي بلندمدت در شرايط عدم قطعيت محيطي معرفي مي‌كند. اين پژوهش از بعد هدف توصيفي،از بعد مخاطب كاربردي و از نظر شيوه گردآوري داده‌ها، همبستگي است. واحد تحليل و جامعه آماري در اين پژوهش سازمان مديريت و برنامه‌ريزي استان‌هاي كشور هستند كه با روش نمونه‌گيري تصادفي ساده انتخاب شدند. داده‌هاي جمع‌آوري شده با استفاده از روش مدل‌يابي معادلات ساختاري و نرم‌افزار SmartPLS مورد تحليل قرار گرفت. نتايج پژوهش بيانگر آن است كه قابليت‌هاي آينده‌نگاري راهبردي نقش بسزايي در ارتقا و بهبود قابليت‌هاي انعطاف‌پذيري راهبردي، عقلانيت تصميم‌گيري و دوسوتواني دارد. علاوه بر اين، نقش تعديل كنندگي عدم قطعيت محيطي بر رابطه آينده‌نگاري راهبردي و قابليت‌هاي پوياي ذكر شده تاييد شد و مشخص شد كه  آينده‌نگاري راهبردي به‌عنوان پيشينه اساسي قابليت‌هاي پويا هستند و آينده‌نگاري راهبردي يكي از مؤثرترين حوزه‌هاي مطالعاتي جهت سياست‌گذاري، مقابله با عدم قطعيت‌ها و چالش‌هاي ناشي از آن در سازمان‌ها مي‌باشد.