تاثير تمرين تناوبي شديد بر بيان ژن پروتئين شوك گرمايي 70 و كاسپاز 3 كارديوميوسيت‌هاي موش‌هاي نر مدل سكته قلبي.

هدف: هدف پژوهش بررسي تاثير تمرين هوازي تناوبي شديد بر بيان ژن پروتئين شوك گرمايي 70 و كاسپاز 3 كارديوميوسيت‌هاي موش‌هاي نر مدل سكته قلبي بود. روش شناسي: تعداد 30 سر موش صحرائي نر 16 هفته‌اي با وزن 200 تا 250 گرم نژاد ويستار با تزريق درون صفاقي ايزوپروترنول (با دوز 100 ميلي‌گرم بر هر كيلوگرم وزن بدن در دو روز متوالي) دچار آنفاركتوس ميوكارد (تاييد از طريق شاخص‌هاي آسيب قلبي: CK، LDH و CTnI) شدند و به طور تصادفي در سه گروه (10 سر موش در هر گروه) كنترل سالم، كنترل سكته، سكته + تمرين (HIIT+MI) تقسيم شدند. تمرين HIIT به مدت 8 هفته (5 روز در هفته) شامل 60 دقيقه دويدن تناوبي(4 دقيقه دويدن با شدت 90-85 درصد VO2max و 2 دقيقه ريكاوري فعال با شدت 60 – 50 درصد) انجام شد. بيان ژن‌هاي HSP70 و كاسپاز 3 كارديوميوسيت‌ها با استفاده از روش Real-Time PCR انجام شد. داده‌ها با استفاده از روش تحليل واريانس يك طرفه و آزمون تعقيبي توكي در سطح معني‌داري 0.05   pتحليل شدند. يافته‌ها: بيان HSP70 كارديوميوسيت‌ها در موش‌هاي كنترل مدل MI (سكته كنترل) نسبت به گروه سالم كنترل كمتر بود (0.001=p)؛ با اين حال، بيان HSP70 در گروه تمرين HIIT به طور معني‌داري بيشتر از گروه سكته كنترل و كنترل سالم بود (به ترتيب 0.001=p، 0.001=p). همچنين، بيان كاسپاز 3 در گروه تمرين HIIT به طور معني داري كمتر از گروه‌هاي كنترل سالم و كنترل سكته بود (به ترتيب 0.001=p، 0.001=p). نتيجه‌گيري: به نظر مي‌رسد تمرين تناوبي شديد در مهار آپوپتوز قلبي ناشي ناشي از سكته موثر باشد. اما، به دليل محدوديت‌هاي تحقيق و كمبود شواهد، هنوز نياز به تحقيقات بيشتر باقي است.