اثرات تمرين هوازي، مقاومتي و تركيبي بر سطوح آديپونكتين و CTRP9 در بيماران مبتلا به ديابت ميليتوس نوع دو

هدف: پروتئين 9 مربوط به فاكتور نكروز تومور C1q(CTRP9)، يك آديپوكين كشف شده جديد و مولكول مهم مربوط به تنظيم متابوليسم گلوكز و ليپيد در بيماران ديابتي است. هدف مطالعه حاضر تعيين اثرات تمرين هوازي، مقاومتي و تركيبي بر سطوح سرمي آديپونكتين و CTRP9 در بيماران مبتلا به ديابت نوع دو بود. روش شناسي: 60 مرد بيماران مبتلا به ديابت نوع دو (سن: 26/4±45/51 سال؛ شاخص توده بدن: 01/1±52/31 كيلوگرم بر مجذور قد به متر) به صورت تصادفي در سه گروه تمرين تركيبي (15 نفر)، گروه هوازي (15 نفر)، مقاومتي (15 نفر) و گروه كنترل (15 نفر) قرار گرفتند. برنامه هاي تمريني شامل تمرين هوازي با شدت (75%-50% ضربان قلب ذخيره بيشينه) و مقاومتي (80%-40% يك تكرار بيشينه) با حجم برابر، 3 بار در هفته، 60 دقيقه در هر جلسه براي مدت 12 هفته بود. سطوح سرمي آديپونكتين و  CTRP9، قند خون ناشتا، انسولين، مقاومت انسولين در حالت پايه و در پايان مطالعه اندازه گيري شد. داده ها با استفاده از تحليل واريانس با اندازه گيري تكراري در سطح كمتر از 05/0 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها: پس از 12 هفته مداخله، افزايش معناداري در سطوح سرمي CTRP9 و آديپونكتين و كاهش معناداري در سطوح پارامترهاي قند خون و مقاومت انسولين در گروه هاي تمرين تركيبي، هوازي و مقاومتي در مقايسه با گروه كنترل يافت شد (05/0p ). نتيجه گيري: يافته هاي مطالعه حاضر نشان داد، 12 هفته تمرين تركيبي داراي اثرات ضد التهابي بيشتري نسبت به تمرينات هوازي يا مقاومتي است كه باعث كاهش معناداري در قند خون ناشتا، انسولين و مقاومت انسولين و افزايش بيشتر در آديپوكين هاي ضد التهابي مانند سطوح آديپونكتين و CTPR9 در بيماران مبتلا به ديابت نوع دو مي شود.