حق بر سلامت شهروندان حاشيه‌نشين به مثابه حق بشري و چالش‌هاي فراروي آن

زمينه و هدف: توسعه‌ روزافزون كنوني مناطق حاشيه‌نشين كه به لحاظ شهرسازي فاقد استانداردها و خدمات مناسب شهري هستند و از سويي نيز به لحاظ شرايط خاص زيست‌محيطي و عدم وجود امكانات بهداشتي و درماني مناسب در اين مناطق، حق بر سلامت ساكنان با چالش جدي مواجه است. از همين رو تحقيق حاضر به تبيين جايگاه حق بر سلامت شهروندان حاشيه‌نشين به مثابه حق بشري و بررسي چالش‌هاي بهداشتي و درماني و تعهد دولت‌ها در اجراي آن مي‌پردازد.مواد و روش‌ها: اين تحقيق از نوع نظري بوده، روش تحقيق به ‌صورت توصيفي ـ تحليلي مي‌باشد و روش جمع‌آوري اطلاعات به صورت كتابخانه‌اي و با مراجعه به اسناد صورت گرفته است. ملاحظات اخلاقي: در انجام تمامي مراحل نگارش پژوهش حاضر، ضمن رعايت اصالت متون، صداقت و امانتداري رعايت شده است.يافته‌ها: يافته‌ها حاكي از اين است كه حاشيه‌نشيني شيوه‌اي از زيست تلقي مي‌شود كه خارج از محدوده شهري و بدون امكانات اوليه براي زندگي است كه اين امر حق بر سلامت شهروندان حاشيه‌نشين را دچار چالش‌هايي مي‌كند و باعث شيوع انواع بيماري‌هاي واگيردار، غير واگيردار و زيست‌محيطي مي‌گردد. با توجه به اينكه سلامت يكي از مؤلفه‌هاي خوب‌زيستن انسان تلقي مي‌شود، بنابراين قواعد اخلاق زيستي با چالش‌هاي فراروي سلامت شهروندان حاشيه‌نشين در معرض تهديد قرار مي‌گيرد.نتيجه‌گيري: حق بر سلامت به عنوان حق بنيادين بشري لحاظ مي شود و مطابق قواعد اخلاق زيست پزشكي و زيست اجتماعي، شهروندان حاشيه‌نشين نيز به مثابه ساير شهروندان جامعه از آن برخوردار هستند كه با توجه به نتايج به دست‌آمده و چالش‌هاي موجود در اين رابطه، حق مزبور براي اين قشر مطابق الزامات مقررات داخلي و اسناد بين‌المللي مي‌بايست مورد توجه دولت‌ها قرار گيرد.