مطالعه كيفي فرايندهاي مهاجرت مستقل زنان به شهر تهران (روايت پژوهي زنان مهاجر استان يزد)

افزايش مهاجرت‌هاي بين استاني زنان، از پراهميت‌ترين تغييرات دهه‌هاي اخير حوزۀ مهاجرت است كه تاحد زيادي از توسعه متفاوت استان‌ها نشات مي‌گيرد. نتايج تحليل فازي داده‌هاي سرشماري‌1390 نشان‌‌‌ داد كه بيشترين زنان مهاجر مستقل وارد شده به شهر تهران، از استان‌هاي بيشتر توسعه‌يافته مي‌باشند. براين‌‌اساس، اين تحقيق با هدف بررسي فرايندهاي مهاجرت مستقل زناني كه از استان‌ توسعه‌‌يافته يزد به تهران آمده‌اند، با روش كيفي روايت‌پژوهي انجام گرفت. يافته‌هاي اين مطالعه حاكي‌از وجود سه مدل فرايندي اصلي است كه از تحليل روايت‌هاي 19 نفر از زنان مهاجر مستقل و ترسيم مدل‌هاي فرايندي اختصاصي هريك و در نهايت قراردادن اين مدل‌ها در سطحي انتزاعي‌تر به‌دست آمد. اين مدل‌هاي فرايندي كه حاصل وجود پيرنگ‌هاي مشابه ميان روايت‌هاي مصاحبه‌شوندگان است عبارتند از: 1. مدل ميل به خودساختگي كه شامل دختراني مي‌شود كه آزادي‌هاي لازم را داشتند ولي تمايل به تجربه زندگي مستقل و دور از حمايت خانواده دارند. 2. مدل ميل به پيشرفت اقتصادي- اجتماعي در زمينه‌هاي تحصيلي و شغلي. 3. مدل عدم‌‌تجانس فرهنگي كه شامل دختراني مي‌شود كه آزادي‌هاي لازم را نداشتند و براي فرار از فشارهاي خانواده، فاميل و جامعه براي همنوايي با فرهنگ موجود مهاجرت كرده‌اند. به‌طور كلي نتايج نشان داد كه عوامل غيراقتصادي تاثير زيادي بر مهاجرت مستقل زنان مورد بررسي داشته‌اند.