رابطه شفقت به‌خود و خوش‌بيني در دانش‌آموزان: نقش واسطه‌اي سازگاري اجتماعي

مقدمه: در همۀ جوامع شيوه رفتار كودكان و نوجوانان از دغدغه‌هاي اساسي نظام تعليم و تربيت و خانواده‌ها است و سازگاري‌ اجتماعي مهم‌ترين جنبه رشد اجتماعي هر فرد است كه در ارتباط با افراد مختلف و همچنين موفقيت شغلي و تحصيلي افراد اثرگذار است. مطالعه حاضر با هدف بررسي رابطه شفقت به‌خود و خوش‌بيني در دانش‌آموزان، نقش واسطه‌اي سازگاري اجتماعي انجام شد.روش: پژوهش حاضر از لحاظ ماهيت كاربردي و طرح پژوهش، همبستگي بود. جامعه‌آماري پژوهش، شامل تمامي دانش‌آموزان دختر مقطع اول متوسطه شهرستان اسلامشهر در سال تحصيلي 1401-1400 بود كه با توجه به فرمول كوكران 378 نفر به صورت نمونه‌گيري در دسترس براي شركت در پژوهش انتخاب شدند. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه شفقت به‌خود نف (2003)، خوش‌بيني گترسوم (1982) و پرسشنامه سازگاري ‌اجتماعي بل (1961) استفاده شد. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از ضريب همبستگي پيرسون و روش تحليل ‌مسير در معادلات ساختاري استفاده شد. يافته‌ها: نتايج پژوهش نشان داد كه شفقت به‌خود، خوش‌بيني و سازگاري‌ اجتماعي داراي همبستگي مثبت معنادار هستند (0/01 p). همچنين سازگاري ‌اجتماعي در رابطه بين شفقت به‌خود و خوش‌بيني داراي نقش واسطه‌اي بود. نتيجه‌گيري: بر اساس يافته هاي پژوهش از طريق طراحي برنامه‌هاي مبتني بر بهبود خوش‌بيني و شفقت به‌خود مي‌توان سازگاري‌ اجتماعي را ارتقاء داد.