اثربخشي آموزش هشياري وجودي به شيوه گروهي بر طرد اجتماعي، سازگاري اجتماعي، كفايت اجتماعي و اجتناب شناختي در سالمندان مبتلا به سندرم آشيانه خالي

مقدمه: سالمندي به عنوان گذر از مرحله اي به مرحله جديدي از زندگي تلقي مي گردد، يكي از پديده هاي اين سن سندرم آشيانه خالي است. شناسايي مداخلات مؤثر در درمان اين سندرم حائز اهميت است. بنابر اين پژوهش حاضر با هدف اثربخشي آموزش هشياري وجودي بر طرد اجتماعي، سازگاري اجتماعي، كفايت اجتماعي، اجتناب شناختي در سالمندان مبتلا به سندرم آشيانه خالي انجام شد. روش: روش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون-پس آزمون با گروه كنترل و دوره پيگيري بود. جامعه آماري ، كليه سالمندان مبتلا به سندرم آشيانه خالي شهر تهران در سال 1401 بودند. با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس، بر اساس ملاك هاي ورود تعداد 30 نفر انتخاب شدند و در دو گروه آزمايش و كنترل جايگزين شدند (هر گروه 15 نفر).گروه آزمايش تحت 10 جلسه 90 دقيقه اي درمان مبتني بر هشياري وجودي قرار گرفت.ابزار جمع آوري داده ها عبارت بود از:مقياس ادراك طردشدگي پنهاليگون و همكاران (2009)،پرسشنامه سازگاري اجتماعي بل(1961)، پرسشنامه كفايت اجتماعي فلنر و همكاران ( 1990)، پرسشنامه اجتناب شناختي سگستون ،داگاس (2008). داده ها با استفاده از آزمون تحليل كوواريانس چند متغيري تحليل شد. يافته ها:نتايج نشان داد كه درمان مبتني بر هشياري وجودي در كاهش احساس طرد اجتماعي(p 0/05, F=4/187)، كاهش اجتناب شناختي(p 0/05, F=2/395) و افزايش كفايت اجتماعي(p 0/05, F=2/395) در سالمندان مبتلا به سندرم آشيانه خالي اثربخش بود،ولي بر سازگاري اجتماعي(p 0/05, F=0337) اثر معني داري نداشت. نتيجه گيري:طبق نتايج به دست آمده، ميتوان در طراحي برنامه هاي مرتبط با ارتقاي سلامت سالمندان مبتلا به سندم آشيانه خالي به عنوان مداخله اي موثر در بهبود طرد اجتماعي، كفايت اجتماعي و اجتناب شناختي استفاده نمود.