مقايسه درمان مبتني بر تعهد و پذيرش و رفتاردرماني ديالتيكي بر تاب‌آوري و ابراز وجود در زنان آزارديده از خشونت‌هاي خانگي

پژوهش حاضر، با هدف مقايسه اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد و رفتاردرماني ديالكتيكي بر تاب‌آوري و ابراز وجود در زنان آزارديده از خشونت‌هاي خانگي انجام شد. روش پژوهش آزمايشي و طرح تحقيق نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون چندگروهي بود. جامعه آماري كليه زنان آزارديده خشونت خانگي در شهرستان ساري مراجعه‌كننده به اورژانس اجتماعي در پائيز 1399 الي بهار 1400 بود. نمونه شامل 45 نفر به شيوه نمونه‌گيري هدفمند بود و پس از همتاسازي، به روش قرعه‌كشي، در دو گروه آزمايشي و يك گروه كنترل (هر گروه شامل 15 نفر) گمارش شدند. گروه آزمايشي اول هفت جلسه 90 دقيقه‌اي تحت درمان مبتني بر پذيرش و تعهد و گروه آزمايش دوم 12 جلسه 90 دقيقه‌اي تحت روش رفتاردرماني ديالكتيكي قرار گرفتند. گروه كنترل آموزشي را دريافت نكرد اما در ليست انتظار جهت آموزش باقي ماند. جمع‌آوري داده‌ها بر اساس پرسشنامه استاندارد تاب‌آوري(Connor Davidson, 2002) و ابراز وجود (Gambrill Ritchie, 1975) صورت گرفت و سپس توسط تحليل مانكوا در نرم‌افزار SPSS22  تحليل شد. يافته‌ها نشان داد كه هر دو روش مداخله، باعث افزايش نمرات گروه آزمايش در تاب‌آوري و ابراز وجود مي‌شود و بين دو روش مداخله، در متغيرهاي يادشده تفاوت وجود دارد و اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر تاب آوري و ابراز وجود بيشتر بود. براساس يافته‌ها مي‌توان نتيجه گرفت مداخلات روانشناختي مي‌تواند در پيشگيري و كاهش خشونت خانگي بر زنان در معرض خشونت خانگي موثر باشد.