بررسي اثر چهار نوع جاذب اتيلن بر افزايش ماندگاري و خصوصيات كيفي سيب درختي رقم رد دليشز

اتيلن، با فرمول شيميايي C2H4 كه هورمون پيري نام دارد، علاوه بر اين كه مي تواند موجب رسيدگي ميوه شود، گاهي نيز منجر به افت كيفيت بسياري از ميوه‌ها از جمله سيب مي‌شود. در اين تحقيق، تأثير استفاده از چهار نوع جاذب اتيلن كه به صورت ورقه هاي كاغذي با پوشش هاي زئوليت، بايوچار، نانوكلي و LDH (هيدروكسيدهاي دولايه اي) آماده شده بود، بر عمر نگهداري و خصوصيات كيفي سيب درختي رقم رد دليشز بررسي شد. به‌منظور بررسي ميزان تخلخل حفره هاي كاغذهاي جاذب نام‌برده، بررسي‌هاي BET و SEM انجام گرفت. نتايج اين آزمون‌ها نشان داد كه هر چهار كاغذ داراي ذرات متخلخل بوده و توانايي جذب گاز را دارند. همچنين، جهت بررسي ماندگاري و خصوصيات كيفي، سه عدد سيب و سه گرم از هر جاذب به همراه تيمار شاهد درون بسته هايي از جنس پلي وينيل قرار داده شد و با دستگاه مكش هوا بسته‌بندي و درون يخچال نگهداري شدند. خصوصيات كيفي اين سيب‌ها شامل درصد كاهش وزن، مقدار مواد جامد محلول (TSS)، اسيديته قابل تيتراسيون (TA)، سفتي بافت ميوه‌ها و pH، تا پايان روز 35ام انبارماني، هر 7 روز اندازه‌گيري شدند. براي تجزيه و تحليل داده ها از طرح آماري كاملاً تصادفي بر پايه‌ آزمون فاكتوريل در سه تكرار استفاده شد. مقايسه ميانگين‌ها حاكي از آن بود كه پس از 35 روز نگهداري، جاذب زئوليت بهترين نتيجه را در حفظ خصوصيات كيفي و افزايش زمان ماندگاري داشت. كم‌ترين كاهش وزن (0.74 درصد)، بيش‌ترين سفتي بافت ميوه (N/m^2 2.1)، كم‌ترين مقدار TSS (14.2 درصد)، كم‌ترين كاهش در ميزان TA (0.17) و مقدار pH (4.53)، براي تيمار زئوليت به‌ دست آمد. بنابراين استفاده از جاذب‌هاي كاغذي به‌منظور جذب اتيلن از محيط اطراف ميوه سيب و در نتيجه افزايش عمر نگهداري آن، تأثيرگذار است اما بيش‌ترين ميزان تأثير را تيمار زئوليت و سپس تيمار LDH داشت.