اثربخشي آموزش زندگي خانواده در كاهش تنيدگي والديني مادران داراي كودكان كم توان ذهني

زمينه و هدف: والدگري از جمله سخت ترين نقش هايي است كه بزرگسالان فاقد هرگونه آمادگي خاص، متعهد ايفاي آن مي شوند. به خصوص اگر يكي از كودكان داراي كم تواني ذهني باشد، ممكن است والدين را با مسائل بيشتري مواجه كند. در همين راستا پژوهش حاضر با هدف اثربخشي آموزش زندگي خانواده در كاهش تنيدگي والديني مادران داراي كودكان كم توان ذهني انجام شد. روش: پژوهش حاضر يك مطالعه نيمه آزمايشي با طرح پيش;آزمون- پس آزمون با گروه گواه است. نمونه مورد مطالعه شامل 60 نفر از مادران داراي كودكان كم توان ذهني از مدارس كودكان استثنايي شهر رشت در سال 97-1396 بودند كه به روش نمونه گيري هدفمند انتخاب شدند. اين شركت كنندگان پس از ورود به مرحله ارزيابي و دريافت رضايت آگاهانه در گروه هاي آزمايش (30 مادر) و گواه (30 مادر) جايدهي شدند. افراد نمونه شاخص تنيدگي والديني آبيدين (1990) را در ابتدا و به عنوان مرحله پيش آزمون تكميل كردند و پس از هشت جلسه درماني 90 دقيقه اي گروهي براي گروه آزمايش، در مراحل پس;آزمون، هر دو گروه مورد سنجش مجدد قرار گرفتند. داده ها به شيوه تحليل كوواريانس چندمتغيره در محيط نرم افزار SPSS-24 تحليل شد. يافته ها: نتايج اين مطالعه نشان داد كه آموزش زندگي خانواده منجر به كاهش تقويت گري (38/42)، پذيرندگي (28/51)، سازش پذيري (18/92)، فزون كنشي (30/47)، احساس صلاحيت (17/54)، احساس دلبستگي (16/42)، احساس محدوديت (39/53)، احساس افسردگي (44/49)، روابط با همسر (16/22) و سلامت والد (16/86) در مادران كودكان كم توان ذهني شده است (0/01 p). نتيجه گيري: يافته هاي اين پژوهش مشخص كرد با افزايش مهارت هاي مادران داراي كودكان كمتوان ذهني از طريق برنامه اصلاح رفتار و آشنايي مادر با فنون والدگري مي توان تنيدگي والدين داراي كودكان كمتوان ذهني را به ميزان قابل توجهي كاهش داد.