اثربخشي روان‌درماني مثبت‌گرا بر فشار مراقبتي و خودانتقادي مادران داراي كودك كم‌توان ذهني خفيف

زمينه و هدف: درصد قابل توجهي از خانواده هاي ايراني داراي كودك كم توان ذهني با مشكلات متعددي مانند اختلالات خواب، بيقراري، اختلال نارسايي توجه/ فزون كنشي، پرخاشگري، خودجرحي، و اختلالات شخصيت مواجه هستند. در اين راستا پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي روان درماني مثبت گرا بر فشار مراقبتي و خودانتقادي مادران داراي كودك كم توان ذهني خفيف انجام شد. روش: پژوهش حاضر نيمه آزمايشي از نوع پيش آزمون- پس آزمون و پيگيري با گروه آزمايش و كنترل بود. جامعه اين پژوهش شامل تمامي مادران داراي فرزند كم توان ذهني مشغول به تحصيل در مدارس استثنايي شهرستان قائم شهر در سال تحصيلي 1398-1397 بودند كه از بين آنها 30 مادر به روش نمونه گيري هدفمند انتخاب، و به روش تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل (هر يك 15 نفر) جاي دهي شدند. شركت كنندگان گروه آزمايش تحت روان درماني مثبت گرا در 8 جلسه 90 دقيقه اي قرار گرفتند، در حالي كه گروه كنترل مداخله اي دريافت نكردند. ابزار گردآوري داده ها شامل سياهه فشار مراقبتي چندبعدي (نواك و گاست، 1989) و مقياس سطوح خودانتقادي (تامسون و زاروف، 2004) بود. داده ها توسط نسخه 22 نرمافزار SPSS و با استفاده از تحليل واريانس اندازه گيري مكرر آميخته تحليل شدند. يافته ها: نتايج پژوهش حاضر نشان داد روان درماني مثبت گرا بر كاهش ابعاد فشار مراقبتي (F2,24=25/791), P 0/001) و كاهش ابعاد خودانتقادي (F2,27=29/465), P 0/001) در مادران داراي كودك كم توان ذهني مؤثر است. در مرحله پيگيري در همه متغيرها غير از خودانتقادي مقايسه اي، ثبات درمان وجود داشت. نتيجه گيري: مداخله مثبت گرا با گسترش ديدگاه فردي مادران داراي كودك كم توان ذهني نسبت به موضوعات مختلف مانند عواطف منفي، هيجانات ناخوشايند و خودمختاري، به تغيير نگرش آنها و در نتيجه تقويت هيجانات مثبت در آنها كمك كرد كه در نتيجه موجب كاهش فشار مراقبتي و خودانتقادي در آنها شد.