تبيين روابط علّي بين انعطاف‌پذيري شناختي و رگه‌هاي اختلال شخصيت مرزي در دانش‌آموزان: نقش ميانجي سبك‌هاي حل مسئله

زمينه و هدف: روند تحولي تغييرات مغز در دوره نوجواني، آنان را نسبت به واكنش گري هيجاني و تصميم گيري هاي نادرست آسيب پذير مي كند؛ به علاوه اين دوره به عنوان مرحله اوج بروز اختلالات رواني نيز تلقي مي شود. بنابراين پژوهش حاضر با هدف تبيين روابط علّي بين انعطاف پذيري شناختي و رگه هاي اختلال شخصيت مرزي در نوجوانان: نقش ميانجي سبك هاي حل مسئله انجام شد. روش: روش پژوهش حاضر از نظر هدف، كاربردي و از نظر شيوه گردآوري داده ها از نوع توصيفي- همبستگي بود كه با استفاده از روش الگويابي معادلات ساختاري انجام شد. جامعه آماري پژوهش را تمامي نوجوانان مشغول به تحصيل در مدارس منطقه ۵ آموزش و پرورش تهران در سال 1399-1398 تشكيل مي دادند كه از اين ميان 352 نفر نمونه به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند و به پرسشنامه هاي شخصيت مرزي (لايسنرينگ، 1999)، سياهه انعطاف پذيري شناختي (دنيس و وندروال، 2010) و پرسشنامه سبك هاي حل مسئله (كسيدي و لانگ، 1996) پاسخ دادند. در نهايت داده ها با استفاده از روش پژوهش هاي همبستگي و روش مدل معادلات ساختاري با به كارگيري از نرم افزارهاي SPSS26 و AMOS24 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته ها: نتايج نشان داد ضريب مسير كل بين انعطاف پذيري شناختي و رگه هاي اختلال شخصيت مرزي (β=-0/263, p 0/01) و ضريب مسير بين سبك هاي انطباقي حل مسئله با رگه هاي اختلال شخصيت مرزي (β=-0/406, p 0/01) منفي، و ضريب مسير بين سبك هاي غيرانطباقي حل مسئله با رگه هاي اختلال شخصيت مرزي (β=-0/275, p 0/01) مثبت بود. همچنين يافته ها نشان داد كه اثر غيرمستقيم انعطاف پذيري شناختي بر رگه هاي اختلال شخصيت مرزي از طريق سبك هاي حل مسئله از لحاظ آماري معنادار بود (0/01 P). نتيجه گيري: بر اساس نتايج به دست آمده در اين مطالعه مي توان گفت كه متغير سبك حل مسئله در رابطه بين انعطاف پذيري شناختي و رگه هاي اختلال شخصيت مرزي دانش آموزان نقش ميانجي گرانه بر عهده دارد.