مدل يابي علّي خلاقيت بر مبناي بهزيستي روان شناختي با نقش ميانجي خودكارآمدپنداري ميان دانش آموزان

زمينه و هدف: اهميت خلاقيت دانش آموزان در نظام آموزشي روز به روز نمايان تر مي شود، با وجود اين خلاقيت در دانش آموزان نوجوان، كمتر مورد بررسي قرار گرفته است. هدف پژوهش حاضر ارائه يك مدل علّي از خلاقيت بر مبناي بهزيستي روان شناختي با نقش ميانجي خودكارآمدپنداري در دانش آموزان بود. روش: پژوهش حاضر از لحاظ هدف، بنيادي و از نظر اجرا توصيفي- همبستگي و تحليل آن بر اساس مدل ساختاري بود. نمونه مورد مطالعه 314 (269 دختر، 45 پسر) دانش آموز دوره متوسطه از شهرستان عباس آباد در سال تحصيلي 99-1398 بود كه با روش نمونه گيري در دسترس در آزمون شركت كردند. اطلاعات به دست آمده با استفاده از پرسشنامه هاي خلاقيت (عابدي،1372)، بهزيستي روان شناختي (ريف،2002) و خودكارآمدپنداري (شرر و همكاران،1982) گردآوري شد. تحليل داده ها با استفاده از نرم افزارهاي اس پي اس اس و ليزرل انجام شد. يافته ها: نتايج پژوهش نشان داد كه تأثير مستقيم بهزيستي روان شناختي بر خلاقيت 0/31(p 0/002)، خودكارآمدپنداري بر خلاقيت 0/37 (p 0/001)، و بهزيستي روان شناختي بر خودكارآمدپنداري 0/79 (p 0/002) است. همچنين ميزان تأثير غيرمستقيم بهزيستي روان شناختي بر خلاقيت با ميانجي گري خودكارآمدپنداري 0/11 (3/32= T) بوده است؛ بنابراين با توجه به نتايج، مدل حاضر از برازش خوبي برخوردار بود و تأييد شد. نتيجه گيري: نتايج حاضر، ايده ارزشمندي را براي پژوهشگران و مربيان درباره مسائل مرتبط با خلاقيت براي دانش آموزان فراهم كرده است و اهميت خودكارآمدپنداري در ارتباط خلاقيت و بهزيستي روان شناختي دانش آموزان مورد حمايت قرار گرفته است.