مثبت‌گرايي و شادماني از ديدگاه مولوي و سليگمن

روان‌شناسي مثبت‌گرا (Positive psychology) علمي است كه با هدف بهبود زندگي، به توانمندي‌هاي انسان توجه مي كند. مارتين اي.پي. سليگمن (Martin E.P Seligman, 1942) بنيان‌گذار روان‌شناسي مثبت گرا، هيجانات انسان را در سه مسير «حال-گذشته-آينده» مورد مطالعه قرارمي‌دهد. از نظر او شادماني‌ از هيجانات مثبتِ مربوط به زمان حال است. او براي دستيابي به شادماني علاوه بر تجربۀ هيجانات مثبت در زمان گذشته و آينده و حال به تقويت فضايل اخلاقي ششگانه از دستاوردهاي خويشتن‌شناسي توصيه مي‌كند. مولانا نيز از بُعد انسان‌شناسي، همگان را به شناخت خويشتن دعوت مي‌كند. دركِ زمان حال نيز از ديدگاه او داراي اهميت زيادي است. مولانا آينده را فقط با اميد به خدا و گذشته را  براي دستيابي به رضايت داراي اهميت مي‌داند. هدف از اين پژوهش پاسخ به اين سوال است كه آيا شادماني از ديدگاه مولانا دست‌يافتني است؟ آيا مؤلفه‌هاي شادماني و مثبت‌گرايي در مثنوي، با نظريۀ روان‌شناسي مثبت‌گرايِ سليگمن قابل سنجش است؟ دستاوردهاي پژوهش در رسيدن به شادماني در مثنوي علاوه بر همپوشاني متغيرهاي مثبت‌گرايي، به برتري وجه انديشگاني و عرفاني مولانا مي‌انجامد. اين پژوهش با روش تحليلي ـ توصيفي و استفاده از منابع كتابخانه‌اي  به بررسي و تطبيق متغيرهاي شادماني و مثبت‌گرايي در مثنوي و يافتن شباهت‌ها و تفاوت‌ها پرداخته‌است.