عوامل پيشران در تحقق گردشگري پايدار شهري با رويكرد اكوتوريسم (نمونهٔ موردي: شهر خوانسار)

گردشگري شهري، در كنار تمام مزاياي خود، در صورت عدم‌برنامه‌ريزي صحيح مي‌تواند پيامدهاي منفي متعددي بر محيط طبيعي و جامعهٔ انساني مقصد تحميل كند. ازين‌رو، «پايداري» به يكي از الزامات برنامه‌ريزي گردشگري تبديل شده است. پژوهش حاضر، با درك اهميت اين موضوع، تلاش كرده است راهبردهاي تحقق گردشگري پايدار با محوريت اكوتوريسم را براي شهر خوانسار شناسايي كند. روش تحقيق حاضر توصيفي ـ تفسيري و مبتني بر مطالعات اسنادي و پيمايش ميداني است. در ابتدا، متغيرهاي مرتبط با موضوع از منابع معتبر داخلي و خارجي استخراج شده كه ماحصل آن دستيابي به طيف جامعي از متغيرها در 13 بُعد شامل محيط طبيعي، آلاينده‌ها و آسيب‌هاي اكولوژيكي، اقتصادي، اجتماعي، مديريتي، حمل‌ونقلي، ظرفيت قابل‌تحمل شهر، بهداشت و سلامت، جاذبه‌هاي گردشگري، بنيان‌هاي جامعهٔ محلي، زيرساخت‌هاي كالبدي گردشگري، زيرساخت‌هاي غيركالبدي گردشگري و رضايتمندي از گردشگري بوده است. در ادامه، متغيرها براي اجراي مدل معادلات ساختاري آينده‌پژوهي در نرم‌افزار Micmac وارد شده‌اند و مقايسات زوجي ميان متغيرها به روش دلفي و با مشاركت 15 كارشناس انجام شده است. يافته‌ها نشان مي‌دهد متغيرهاي «طرح‌ها و برنامه‌هاي بلندمدت توسعۀ گردشگري‌» و «وجود جاذبه‌هاي گردشگري، آثار تاريخي و حفاظت آن‌ها» بيشترين تأثير را در تحقق گردشگري پايدار شهر خوانسار خواهند داشت و بنابراين راهبردهايي كه اولويت بيشتري دارند بايد بر مبناي آن‌ها تدوين شوند.