رقابت‌پذيري گردشگري شهرهاي ايران در پرتو مديريت مقصد

يكي از اصلي‌ترين شاخص‌هاي سنجش توسعهٔ گردشگري شهرها رقابت‌پذيري آن‌ها است كه در توسعهٔ عمومي گردشگري كشور نيز نقش بسزايي ايفا مي‌كند. هدف اين پژوهش سنجش رقايت‌پذيري گردشگري شهرهاي ايران با در نظر گرفتن مديريت مقصد به منزلهٔ متغير تعديل‌گر است. در اين پژوهش، با بهره‌گيري از رويكردي پيشرونگر و مبتني بر قابليت‌هاي شهرهاي ايران براي توسعهٔ گردشگري، ابتدا مدل مفهومي اوليه مبتني بر ادبيات تحقيق احصا شد و سپس پرسش‌نامهٔ تدوين‌شده با ديدگاه‌هاي خبرگان دانشگاهي بازنگري و اصلاح شد. سپس، اين پرسش‌نامه به راهنمايان گردشگري مجرب داده شد تا مدل مفهومي با روش تحليل مسير مبتني بر PLS از نظر كمّي آزموده شود. نتايج تحقيق نشان داد كه رقابت‌پذيري گردشگري شهرهاي ايران در هيچ‌يك از شاخص‌هاي تدوين‌شدهٔ رقابت‌پذيري مبتني بر قابليت ـ شامل استانداردهاي گردشگري، ظرفيت رشد گردشگري، رقابتي ‌بودن بنگاه‌هاي گردشگري و گردشگري آينده‌نگر ـ در وضعيت مطلوبي قرار ندارد و نمرات كسب‌شده در تمامي شاخص‌ها كمتر از ميانگين يعني عدد 3 است. همچنين، درخصوص رقابت‌پذيري گردشگري شهرهاي ايران، نقش تعديلگري مديريت مقصد بر متغير شرايط تقاضا تأييد شد، ولي درخصوص ساير متغيرها رد شد.