بازسازي معنايي تفسير مردم محلي از تأثير تغييرات گردشگري در توسعۀ فرهنگي ـ اقتصادي جامعۀ بومي شرق استان گلستان: ارائۀ نظريه‏‌اي داده‏‌بنياد

در تعاريفي كه از گردشگري بيان شده است، مطالعه و شناخت بشر در كانون توجه آن قرار دارد و بيشتر پژوهش‌‏هاي انسان‏‌شناسان دربارۀ نوع بشر به فرهنگ باز مي‏گردد. اگر فرهنگ را هر صورتي از رفتار اكتسابي و غيرغريزي درنظر بگيريم، اين مقاله به توصيف و تبيين اين رفتار در قلمرو پژوهش در مواجهه با موضوع پژوهش با تمام تأثيرات فرهنگي و اقتصادي مي‌‏پردازد. بررسي سير تغييرات گردشگري در نيم سدۀ اخير و بازسازي معنايي آن و تغييرات حاصل از رواج گردشگري در حوزه‌‏هاي ذكرشده، مسئلۀ مهم و ضرورت انجام اين پژوهش است كه نيازمند پشتوانۀ نظري قوي و مبتني بر اتخاذ رويكردي پارادايم تفسيرگرايي است كه در آن از رويكرد اميك استفاده مي‏شود و بدين‏وسيله كمك مي‏‌كند تا نحوۀ درك و تفسير مردم سرزمين موردمطالعه از تأثيرات گردشگري در توسعۀ جامعۀ محلي بررسي شود. پژوهش با روش كيفي انجام شده و از رويكرد مردم‏نگاري به‏منزلۀ روش عملياتي پژوهش و از رويكرد نظريۀ زمينه‏اي به‌‏منزلۀ روش تحليل داده‌‏ها استفاده شده است. يافته‏‌ها در قالب هفت مقولۀ عمده و يك مقولۀ هسته، يعني رويكرد مؤثر به گردشگري پايدار، بيان مي‌‏شود. بر اساس اين مقوله، حوزه‏‌هايي از گردشگري در قلمرو پژوهش از حالت انبوه خارج شده و در مسير نيل به وضعيت گردشگري پايدار است.