تأثير مديريت انتظامي تفرجگاه‌هاي پيراشهري بر رضايتمندي ساكنان محلي (مورد مطالعه: منطقه طرقبه و شانديز مشهد)

در تعاريفي كه از گردشگري بيان شده است، مطالعه و شناخت بشر در كانون توجه آن قرار دارد و بيشتر پژوهش هاي انسان شناسان دربارۀ نوع بشر به فرهنگ باز مي گردد. اگر فرهنگ را هر صورتي از رفتار اكتسابي و غيرغريزي درنظر بگيريم، اين مقاله به توصيف و تبيين اين رفتار در قلمرو پژوهش در مواجهه با موضوع پژوهش با تمام تأثيرات فرهنگي و اقتصادي مي پردازد. بررسي سير تغييرات گردشگري در نيم سدۀ اخير و بازسازي معنايي آن و تغييرات حاصل از رواج گردشگري در حوزه هاي ذكرشده، مسئلۀ مهم و ضرورت انجام اين پژوهش است كه نيازمند پشتوانۀ نظري قوي و مبتني بر اتخاذ رويكردي پارادايم تفسيرگرايي است كه در آن از رويكرد اميك استفاده مي شود و بدين وسيله كمك مي كند تا نحوۀ درك و تفسير مردم سرزمين موردمطالعه از تأثيرات گردشگري در توسعۀ جامعۀ محلي بررسي شود. پژوهش با روش كيفي انجام شده و از رويكرد مردم نگاري به منزلۀ روش عملياتي پژوهش و از رويكرد نظريۀ زمينه اي به منزلۀ روش تحليل داده ها استفاده شده است. يافته ها در قالب هفت مقولۀ عمده و يك مقولۀ هسته، يعني رويكرد مؤثر به گردشگري پايدار، بيان مي شود. بر اساس اين مقوله، حوزه هايي از گردشگري در قلمرو پژوهش از حالت انبوه خارج شده و در مسير نيل به وضعيت گردشگري پايدار است.