بررسي چگونگي تأثير تجربهٔ بازديدكنندهٔ مسجد جامع عتيق اصفهان به‌مثابهٔ موزهٔ معماري ايران در توسعهٔ گردشگري معماري

جاذبه‌هاي معماري، به‌مثابهٔ ذخاير ارزشمندي از فهم انسان از مكان، متنوع و گوناگون هستند كه، با توجه به اقليم، كاركرد و مواد و مصالح ساخته‌شده، جذابيت‌هاي فراواني براي ديده‌شدن دارند. فهم تجربۀ ادراك‌شدهٔ بازديدكنندگان فرايندي مهم در ادامهٔ حيات جاذبه‌هاي معماري به‌منزلهٔ مقصد است. فهم اين‌كه مكان چگونه در بازديدكنندگان و تجربه‌هاي آن‌ها تأثير‌ مي‌گذارد بسيار ارزنده است؛ چراكه گردشگران و بازديدكنندگان، با تحليل تجربۀ خود، داوران نهايي قضاوت ديدار هستند. هدف تحقيق حاضر بررسي چگونگي تأثير تجربهٔ بازديدكننده در مسجد جامع عتيق اصفهان به‌مثابهٔ موزهٔ معماري اسلامي‌ - ايراني در توسعهٔ گردشگري معماري و همچنين شناسايي عوامل مؤثر در تجربه‌ است. روش تحقيق از نوع توصيفي - تحليلي است كه به روش پيمايشي انجام شده است. جامعهٔ آماري اين تحقيق بازديدكنندگان مسجد جامع عتيق اصفهان هستند. براي تعيين تعداد نمونهٔ تحقيق، تعداد 217 نفر به روش تصادفي ساده و براساس جدول مورگان به دست آمد. جمع‌آوري اطلاعات به‌وسيلهٔ پرسش‌نامه انجام و پايايي ابزار تحقيق با كسب آلفاي 0/842 تأييد شد. به‌منظور تحليل داده‌ها، از آزمون هم‌بستگي اسپيرمن، رگرسيون و تحليل عاملي در محيط نرم‌افزار SPSS استفاده شد. نتايج آزمون هم‌بستگي و رگرسيون نشان‌ مي‌دهد بين تجربهٔ بازديدكنندگان مسجد جامع عتيق و توسعهٔ گردشگري معماري رابطهٔ مثبت و معناداري وجود دارد و متغير تجربهٔ بازديدكننده توسعهٔ گردشگري معماري را پيش‌بيني‌ مي‌كند. همچنين، با استفاده از آزمون تحليل عاملي، هشت عامل به‌منزلهٔ عوامل اثرگذار در تجربهٔ بازديدكننده و توسعهٔ گردشگري معماري شناسايي شدند.